Παρασκευή 19 Ιουνίου 2015
Πτυχιακές και Διπλωματικές εξετάσεις στην σχολή Βυζαντινής Μουσικής στην Ι. Μ. Θεσσαλιώτιδος
Την
Παρασκευή 19 Ιουνίου 2015, διεξήχθησαν με απόλυτη επιτυχία, στην Σχολή
Βυζαντινής Μουσικής «ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ» της Ιεράς Μητροπόλεώς
μας, οι πτυχιακές και διπλωματικές
εξετάσεις της περιόδου 2014-2015, παρουσία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφερσάλων κ.
Τιμοθέου.
Κάθε άνθρωπος έχει τρεις φίλους...
Κάθε
ἄνθρωπος ἔχει τρεῖς φίλους. Ὁ ἕνας τὸν ἐγκαταλείπει κατὰ τὴν ὥραν τοῦ θανάτου, ὁ ἄλλος κατὰ τὸν ἐνταφιασμὸν καὶ ὁ τρίτος τὸν συνοδεύει πέραν τοῦ τάφου.
Ὁ πρῶτος εἶναι τὰ ὑλικὰ ἀγαθά, ὁ δεύτερος oἱ φίλοι του καὶ ὁ τρίτος τὰ καλὰ ἔργα.
Διά
τοῦτο ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ φροντίζῃ, ὥστε ἐνῷ, ὅταν ἐγεννήθη, ὅλοι γελοῦσαν καὶ αὐτὸς ἔκλαιεν, ὅταν ἀποθάνῃ, οἱ ἄλλοι νὰ κλαίουν καὶ αὐτὸς νὰ γελάῃ!
Τα οστά που ευωδίαζαν
Επίσκεψη
και όχι προσκύνημα! Σχεδίαζε να παραμείνει στον Άθωνα έξι μέρες, μόλις όμως
γνώρισε από κοντά τη μοναστική ζωή των αγιορειτών μοναχών άλλαξε γνώμη και δεν
έβλεπε την ώρα να επιστρέψει στον πολιτισμό, όπως ο ίδιος το έθετε και το διαλαλούσε
με μεγάλο θράσος.
Αρχιμ. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος: Η αιωνιότης της κολάσεως
Ἀπὸ τὸ βιβλίον τοῦ μακαριστοῦ, σοφοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου, «Ἄρθρα, Μελέται, Ἐπιστολαί» ἀντλοῦμεν τὴν ἀπάντησιν εἰς τὴν ἐρώτησιν, ἐὰν εἶναι αἰώνιος ἡ κόλασις. Μέ αὐτό τό θέμα ἐρωτοτροποῦν καί μερικοί σύγχρονοι «ὀρθόδοξοι» θεολόγοι, οἱ ὁποῖοι υἱοθετοῦν τήν Ὠριγενιστικήν θεωρίαν περί “ἀποκαταστάσεως τῶν πάντων”.
Ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ καὶ οἱ φοβίες τῶν ἀνθρώπων
Ἰωὴλ Φραγκάκος
(Μητροπολίτης Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας)
Ὁ κάθε ἄνθρωπος, ὅταν γεννιέται, ἔχει μέσα του (κληρονομοῦνται σ᾿ αὐτὸν) ψυχολογικὲς καὶ σωματικὲς ἀδυναμίες· π.χ. ἡ ἀκόρεστη δίψα γιὰ ζωή, ὁ χωρισμὸς τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὸ σῶμα, ἡ φθορὰ τοῦ σώματος, οἱ ποικίλες ἰδιόμορφες καταστάσεις, καχυποψίες
γιὰ ἄλλους καὶ πολλὰ ἄλλα. Ὅλα αὐτὰ τοῦ προκαλοῦν φόβο. Ὁ φόβος δὲν τὸν ἀφήνει νὰ τελειοποιηθεῖ στὴν ἀγάπη.
Τὰ πεταμένα λεφτά...
+ Μελέτιος
Καλαμαρᾶς
(Μητροπολίτης Νικοπόλεως καί Πρεβέζης)
Μοῦ γράφει ὁ κ. Ἀθαν. Κόλλιας:
Τό
1971 ἐπήγαμε μέ
τήν σύζυγό μου Ἑλένη στήν Ρόδο. Ἐμείναμε ἐκεῖ μία ἑβδομάδα. Τό τελευταῖο βράδυ καθίσαμε στήν παραλία.
Δίπλα μας ἦταν καί ἕνα ἄλλο ἀνδρόγυνο. Στίς 8 τό βράδυ ἦλθε καί ἕνα βαποράκι. Ἦρθαν δύο νέα παιδιά καί ἔκατσαν στό ἴδιο τραπέζι. Καί ἄρχισαν νά διηγοῦνται, τί εἶδαν στό μοναστήρι πού εἶχαν πάει.
Τά πονηρά Πνεύματα....
Οἱ μοναχοὶ
βασανίζονται ἀπὸ τὰ
πονηρὰ πνεύματα. Ὅσο πιὸ
σκληρὲς ἐπιθέσεις
δέχονται ἀπ’ αὐτά, τόσο πιὸ
πολὺ παρηγοροῦνται ἀπὸ
τὸ Ἅγιο Πνεῦμα
ἐδῶ, στὴν
ἐπίγεια ξενιτιά τους καὶ
στὴ διάρκεια τῶν δοκιμασιῶν
τους, ἀλλὰ καὶ
τόσο πιὸ πολὺ θὰ
δοξαστοῦν ἀπὸ
τὸν Θεὸ στὸν
μελλοντικὸ κόσμο, στὴν
οὐράνια πατρίδα μας.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)