Η
γιαγιά μου, από την πλευρά του πατέρα μου, σε όλη της τη ζωή ήταν μια απλή
χωρική από τη Συρία, που δεν ήξερε ούτε να γράφει, ούτε να διαβάζει.Ήταν όμως
ειλικρινά θρήσκα. Ότι έκανε είχε πάντοτε το όνομα του Θεού στα χείλη της. Aλλά
δεν ανέφερε μόνο το Όνομά Του.Έλεγε τουλάχιστον εκατό φορές την ημέρα: «Σ’
ευχαριστώ Θεέ μου»!… Καί όχι μόνο όταν της συνέβαινε κάτι καλό.Αν η σούπα
χυνόταν καθώς έβραζε και πάλι έλεγε: «Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου. Σ’ ευχαριστώ. Σ’
ευχαριστώ Θεέ μου»!
