ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΤΑΞΙΑΡΧΩΝ ΠΗΛΙΟΥ

Οι Άγιοι, σχολιάζει ο λόγιος μοναχός Θεόκλητος Διονυσιάτης, είναι αυτοί που διήνυσαν το μακρύτερο δρόμο, από τη γη στον ουρανό. Αυτοί που πάλεψαν με τους αόρατους εχθρούς και τους νίκησαν, αυτοί που αντέστρεψαν μέσα τους τον εμπαθή ρυθμό της ψυχής, έγιναν ταπεινοί και πράοι, σκηνώματα του Αγίου Πνεύματος, θεοί κατά χάριν. Θεός κατά χάριν είναι και ο παγκόσμιος Άγιος και Διδάσκαλος της Εκκλησίας, ο άγιος Νεκτάριος, ο θαυματουργός Επίσκοπος Πενταπόλεως.

Ιδιαίτερα σήμερα, σε μια εποχή έντονα υλιστική, ανθρωποκεντρική, αντιπνευματική, ο θεόσοφος Ιεράρχης, έχοντας ως πρότυπο το Χριστό, νηστεύοντας, αγρυπνώντας και θέτοντας το θέλημά του κάτω από το θείο Θελημα, δίδει τον αληθινό προσανατολισμό του ανθρώπου- «Μονον το αγαθόν εμελέτησα καθ' όλην την ζωήν μου και αυτού εραστής και εργάτης εγενόμην».

Έκθαμβο αφήνει το μελετητή του βίου του η αμνησικακία του ανεξίκακου Αγίου- δέχεται τον άδικο διωγμό του από την Αλεξάνδρεια με μακροθυμία, συνεχίζοντας να επικοινωνεί με το διώκτη του Πατριάρχη Σωφρόνιο, αποστέλλοντάς του τα βιβλία του και γράφοντας για όσους τον πίκραναν- «Εγώ ήδη αφήκα πάντα και δέομαι υπέρ των αμαρτησάντων εις εμέ», διδάσκοντάς μας πρακτικά πως να σηκώνουμε το σταυρό των θλίψεων. Σώζεται δε και μία θαυμάσια επιστολή του για την παιδαγωγική και πνευματική αξία των θλίψεων προς τον ενάρετο Γέροντα Δανιήλ Κατουνακιώτη.

Για τους απανταχού της γης εραστές του πλούτου και της δόξας, η ακτημοσύνη και η κατά Χριστόν πενία του Αγίου αποτελούν σκάνδαλο. Άνθρωπος του «είναι» και όχι του «έχειν», πάντοτε ευχαριστεί το Θεό για την πτωχεία του, η δε ελεημοσύνη του είναι παροιμιώδης. Τίποτε δεν κρατά για τον εαυτό του. Όλα τα μοιράζει, τα λίγα χρήματά του, τα ράσα του, τα παπούτσια του. Η δε εργασία του στο μοναστήρι της Αίγινας (κατασκευή λάσπης για το χτίσιμο της Μονής) γίνεται κάποτε αιτία να δεχθεί την παρατήρηση του Αρχιεπισκόπου Αθηνών ότι τάχα υποβιβάζει το αξίωμα της αρχιερωσύνης. Ο αγιώτατος Πατέρας ούτε για τα γεράματά του δεν αγωνιά και πεθαίνει φτωχότατος στο θάλαμο ενός νοσοκομείου για απόρους.

Ένα μικρό «δείγμα γραφής» αξίζει να προσεγγίσουμε από τα πάμπολλα ιστορικά, ηθικά, δογματικά, ερμηνευτικά, υμνολογικά, κηρυκτικά κ.α. συγγράματά του. Ως υποστηρικτής της γνήσιας ορθοδόξου ελληνικής παιδείας, τονίζει στους συγχρόνους του- «Θρησκεία χωρίς παιδεία οδηγεί στη δεισιδαιμονία, ενώ παιδεία χωρίς θρησκεία οδηγεί στην ασέβεια και την αθεΐα».

Υπεραγαπώντας τους μαθητές του στη Ριζάρειο Σχολή, όπου υπηρέτησε επί αρκετά έτη ως Διευθυντής, είναι ένα διαχρονικό πρότυπο ορθοδόξου χριστιανικού ήθους, που διδάσκει τους εφήβους κάθε εποχής- « Η αρετή είναι κόσμος (στολίδι) της νεότητος».

Τέλος, ο βαρύτατα πληγωμένος από τη βαυαρική προτεσταντική λαίλαπα ορθόδοξος Μοναχισμός βρίσκει στο πρόσωπο του θεοσόφου Ιεράρχου τον ανανεωτή και Πατέρα του. Οι επιστολές του προς τη γυναικεία αδελφότητα της Ι. Μονής Αγίας Τριάδος Αιγίνης αποκαλύπτουν ένα γνήσιο οδηγό του μοναχικού βίου, που διατηρεί και συγκρατεί και σήμερα το Μοναχισμό στο ύψος της ορθοδόξου ησυχαστικής παραδόσεως.

Τον μεγάλο τούτο διακριτικό, νηπτικό και θαυματουργό Πατέρα της Εκκλησίας μας ευγνωμόνως για όλα ευχαριστούμε και τον παρακαλούμε, ως έμπειρος ιατρός και διδάσκαλος, ως κανών αρετής και πίστεως, ως πρεσβευτής με παρρησία προς το Θεό, να μεσιτεύει υπέρ του σύμπαντος κόσμου και της σωτηρίας κάθε χριστιανού.

αμήν