ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΠΛΑΝΕΜΕΝΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΖΕ Ο ΆΓΙΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ. 2η

Ο ΠΛΑΝΕΜΕΝΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ.

Τον χειμώνα τού 1828-29 έμενα στην Έρημο Πλόστσανσκ. Τότε ζούσε εκεί ένας γέροντας πού βρισκόταν σε πλάνη. Είχε κόψει το χέρι του από τον καρπό, για να εκπληρώσει έτσι, όπως νόμιζε, την ευαγγελική εντολή. Σ' όποιον είχε όρεξη να τον ακούσει, έλεγε ότι το κομμένο του χέρι είχε γίνει άγιο λείψανο, πού το φύλαγαν και το τιμούσαν μεγαλόπρεπα στη Μονή Σιμωνώφ, στη Μόσχα, και ότι ό ίδιος από την Έρημο Πλόστσανσκ, πεντακόσια βέρστια μακριά, αισθανόταν πότε ό ηγούμενος και οι αδελφοί της μονής το προσκυνούσαν. 

Τον γέροντα εκείνο τον έπιανε τρεμούλα και στη συνέχεια άρχιζε να χτυπιέται πολύ δυνατά. Αυτό το φαινόμενο το θεωρούσε καρπό της προσευχής του. Οι θεατές, ωστόσο, τον έβλεπαν παραμορφωμένο, αξιολύπητο και καταγέλαστο.

Τα ορφανά παιδιά, πού έμεναν στο μοναστήρι, διασκέδαζαν μαζί του και τον μιμούνταν κοροϊδευτικά μπροστά στα μάτια του. Εκείνος τότε θύμωνε, ορμούσε καταπάνω τους, μια στο ένα και μια στο άλλο, και τραβούσε τα μαλλιά τους. Κανένας από τούς σεβάσμιους μοναχούς της μονής δεν μπόρεσε να πείσει τον γέροντα ότι βρισκόταν σε κατάσταση πλάνης, σε ψυχική διαταραχή.

Όταν έφυγε ό αξιωματούχος, ζήτησα από τον μοναχό να μού εξηγήσει πώς σκέφτηκε να τον ρωτήσει για την απόπειρα αυτοκτονίας. Και ό μοναχός αποκρίθηκε: ""Όπως μέσα στο «κατά θεόν» πένθος έρχονται στιγμές εξαιρετικής συνειδησιακής ηρεμίας, πού αποτελεί την παρηγοριά των πενθούντων, έτσι και μέσα στην απατηλή απόλαυση της δαιμονικής πλάνης έρχονται στιγμές κατά τις όποιες διακόπτεται ή ψευδαίσθηση.

Τότε ό πλανεμένος γεύεται αυτό που πραγματικά είναι ή πλάνη. Φοβερές στιγμές! Ή πίκρα τους και ή συνακόλουθη απογοήτευση είναι αβάσταχτες. Από την κατάσταση αυτή εύκολα θα μπορούσε ό πλανεμένος να αντιληφθεί την πλάνη του και να φροντίσει για τη θεραπεία του. Μα αλίμονο! Ρίζα της πλάνης είναι ή υπερηφάνεια και καρπός της ή υπερτροφική υπερηφάνεια. Ό πλανεμένος, θεωρώντας τον εαυτό του δοχείο της θείας χάριτος, περιφρονεί τις σωτήριες συμβουλές των συνανθρώπων του, όπως παρατηρεί και ό όσιος Συμεών ό Νέος Θεολόγος. Στο μεταξύ, τα συμπτώματα της απογνώσεως γίνονται όλο και πιο έντονα. Τέλος, ή απόγνωση εξελίσσεται σε παραφροσύνη και στεφανώνεται με την αυτοκτονία.

Στις αρχές του αιώνα μας ασκήτευε στην Έρημο Σωφρόνιεφ ό μεγαλόσχημος μοναχός Θεοδόσιος, πού τον σέβονταν τόσο οι αδελφοί όσο και οι κοσμικοί για την αυστηρή και υψηλή πνευματική του ζωή. Μια φορά του φάνηκε Ότι αρπάχτηκε στον παράδεισο. Μετά το όραμα, πήγε στον προεστώτα και του το διηγήθηκε με κάθε λεπτομέρεια, προσθέτοντας ότι λυπήθηκε, επειδή στον παράδεισο είδε μόνο τον εαυτό του και κανέναν άλλον από τούς αδελφούς.

Στο σημείο αυτό δεν δόθηκε μεγάλη προσοχή από τον προεστώτα, ό όποιος σύναξε την αδελφότητα, διηγήθηκε με πόνο ψυχής το όραμα του Θεοδοσίου και σύστησε σε όλους μια ζωή πιο ενάρετη και θεάρεστη. Με τον καιρό, όμως, ή συμπεριφορά του μοναχού έγινε περίεργη. Τελικά, βρέθηκε κρεμασμένος μέσα στο κελί του".

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΣΚΗΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ  Α  ΑΓΙΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ.