Ο
Άγιος Νεκτάριος παρά τις ποικίλες αντιξοότητες, που προερχόταν τόσο από
την φύση του παιδαγωγικού έργου και την ποικιλία προέλευσης των μαθητών
(στη Σχολή φοιτούσαν και παιδιά πολλών ευπόρων αθηναϊκών οικογενειών κλπ.,
που δεν ενδιαφέρονταν για να ιερωθούν, αλλά μαθήτευαν σε αυτή επειδή το
ποιοτικό της επίπεδο ήταν πολύ υψηλό),
όσο και από την απιστία των καιρών, αλλά και από επεμβάσεις του Συμβουλίου
της Σχολής, διηύθυνε- το σημαντικότερο μετά τη Θεολογική Σχολή του
Πανεπιστημίου Αθηνών- εκκλησιαστικό αυτό εκπαιδευτήριο για δεκατέσσερα
συνεχή χρόνια, χωρίς ποτέ ν' απουσιάζει από τη θέση του, με αισθήματα
ανθρωπιστικά, όπως αυτά τα γνώριζε από τη δαψιλή μελέτη των αρχαίων
συγγραφέων, με αγάπη Χριστού, με πατρική στοργή, πολλή φρόνηση και
ενδιαφέρον ανύστακτο, με προσευχή διαρκή, προκειμένου να επιτύχει την
αποστολή του.
Αναφέρεται
πως όταν ένας μαθητής έκανε κάποιο σοβαρό παράπτωμα, ο Άγιος θεωρούσε τον
εαυτό του υπεύθυνο, προσευχόταν εκτενώς και υποβαλλόταν σε αυστηρή
νηστεία. Το μέτρο αυτό είχε επίδραση στους ευαίσθητους μαθητές, οι οποίοι
συνήθως μεταμελούνταν και απέφευγαν να επαναλάβουν τις αταξίες τους.
Αλλά και όταν, σπάνια, ήταν αναγκασμένος, να επιβάλει κάποια ποινή,
στεναχωρούνταν πολύ, ιδίως μάλιστα όταν έβλεπε πολλοί σημαίνοντες να
παρεμβαίνουν υπέρ αυτών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου