Ή πρώτη Κυριακή μετά τήν Πεντηκοστή είναι άφιερωμένη στή μνήμη των Αγίων Πάντων, δηλαδή όλων «των άπανταχού τής οικουμένης» γνωστών καί άγνώστων άγιων....

Πολλοί άπ’ αύτούς, όπως άναφέρει ό απόστολος Παύλος στό σημερινό Άποστολικό άνάγνωσμα, έπειδή δέν δέχθηκαν νά άρνηθοϋν τήν πίστη τους, ύποβλήθηκαν σέ σκληρά βασανιστήρια. Άρνήθηκαν νά δεχθούν «τήν άπολύτρωσιν», νά γλυτώσουν δηλαδή τά βασανιστήρια καί νά έξασφαλίσουν τήν έπίγεια ζωή τους. Προτίμησαν τό μαρτύριο, «ϊνα κρείττονος άναστάσεως τύχωσιν», γιά νά άναστηθοϋν στήν τελική άνάσταση καί όχι νά πετύχουν μιά πρόσκαιρη άποκατάσταση σ’ αύτή τή ζωή.

Άς δούμε λοιπόν πώς ή έλπίδα τής άναστάσεως στήν αιώνια ζωή ένίσχυε  τούς Αγίους μπροστά στις κάθε είδους δοκιμασίες, καί τί σημασία έχει αύτό γιά τή δική μας ζωή.

1. Προσδοκία. «άλλης βιοτής»

Είναι άξιοθαύμαστη ή ύπομονή καί ή καρτερία πού έδειξαν οι Άγιοι μπροστά σέ κάθε δυσκολία καί κίνδυνο, άκόμη καί μπροστά στον θάνατο! Εκείνο πού όπλιζε τις ψυχές τους μέ θάρρος καί άνδρεία ήταν ή έλπίδα τής άναστάσεως καί ή κληρονομιά των αιωνίων άγαθών. Γι' αύτό καί έμεναν άνεπηρέαστοι άπό τά θέλγητρα τού κόσμου καί άτρόμητοι μπροστά στά φόβητρα των τυράννων.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι τό μαρτύριο των έπτά Μακκαβαίων, πού άναφέρεται στήν Παλαιό Διαθήκη. Τά έπτά αύτά άδέλφια προτίμησαν νά πεθάνουν παρά νά προδώσουν τήν πίστη των πατέρων τους. Όταν ό δήμιος άπείλησε τόν τρίτο άδελφό ότι θά τού κόψει τή γλώσσα καί τά χέρια, έκεΐνος ήρεμος άπάντησε: «Άπό τόν Θεό τού ούρανοϋ έχω τά μέλη αύτά (τή γλώσσα καί τά χέρια) καί προκειμένου νά μείνω στον Νόμο τού Θεού άδιαφορώ γι’ αύτά, γιατί έλπίζω ότι θά τά λάβω καί πάλι άπό τόν Θεό» (Β' Μακ. ζ' 11). Κι ή άγια μητέρα τους, πού παρακολουθούσε μέ πόνο τά μαρτύριά τους, όχι μόνο δέν λύγισε άλλά στεκόταν μέ γενναιοψυχία καί ένίσχυε τά παιδιά της μέ λόγια γεμάτα πίστη κι έλπίδα. Τούς έλεγε: Ό Δημιουργός τού κόσμου, πού έπλασε τόν άνθρωπο κι έδωσε ζωή σέ όλα τά δημιουργήματα, Αύτός θά σάς χαρίσει καί πάλι κατά τήν εύσπλαχνία του πνεύμα καί ζωή! (Β' Μακ. ζ' 23).

’Επίσης έντυπωσιακό είναι καί τό παράδειγμα τού δικαίου Ιώβ, ό όποιος άν καί έχασε ξαφνικά τήν περιουσία του καί όλα τά παιδιά του, έντούτοις δέν άπελπίστηκε. Εκείνο πού τόν ένίσχυε ήταν ή πίστη στον Θεό καί ή έλπίδα στή μέλλουσα ζωή. Έλεγε: Γνωρίζω ότι ό Κύριος «άένναός έστιν», δηλαδή ζεϊ στούς αιώνες καί είναι Αύτός πού θά μέ λυτρώσει άπό τά φοβερά δεινά καί θά μέ άναστήσει (Ίώβ ιθ’ 25-26). Γι’ αύτό καί δόξαζε τόν Θεό μέ τά γνωστά λόγια του: «Εϊη τό όνομα Κυρίου εύλογημένον εις τούς αιώνας» (Ιώβ α' 21).

2. Ή έλπίδα μας σήμερα.

Έτσι ζούσαν οί Άγιοι. Μέ τήν έλπίδα τής άναστάσεως καί τήν προσδοκία τής αίωνιότητος. Κι αύτό τούς έδινε δύναμη κι ένίσχυση γιά νά ύπερνικοΰν κάθε δυσκολία, άκόμη καί τήν άπειλή τού θανάτου. Κι άν έτσι πολιτεύονταν άνθρωποι πού έζησαν στά χρόνια τής Παλαιός Διαθήκης, έμεΐς πού ζοϋμε στήν έποχή τής χάριτος, μετά τόν θρίαμβο τής Άναστάσεως τού Χριστού, καλούμαστε νά έχουμε πολύ περισσότερο στερεωμένη τήν πίστη καί τήν έλπίδα μας στήν αιωνιότητα. ’Εκεί πού βρίσκεται ή άληθινή ζωή.

Άς στρέψουμε λοιπόν τό βλέμμα μας στον ούρανό στον τελικό στόχο καί προορισμό μας. Άν συνειδητοποιούσαμε ποια δόξα μάς έχει έτοιμάσει ό Θεός έφόσον μείνουμε ένωμένοι μαζί του, τότε θά περιφρονούσαμε κάθε έπίγεια δόξα καί πρόσκαιρη απόλαυση καί θά ύπομέναμε μέ καρτερία κάθε ταλαιπωρία. Ό άπόστολος Παϋλος μάς βεβαιώνει ότι «ούκ άξια τά παθήματα τοϋ νϋν καιρού πρός τήν μέλλουσαν δόξαν άποκαλυφθήναι εις ήμάς»· πού σημαίνει ότι δέν είναι άξια τά όσα πάσχουμε καί ύποφέρουμε στήν παρούσα ζωή σέ σύγκριση μέ τή δόξα πού πρόκειται νά μάς άποκαλυφθεΐ γιά νά μάς δοθεί στή μέλλουσα ζωή (Ρωμ. η' 18). Άς δεχόμαστε λοιπόν όσα έπιτρέπει ό Θεός μέ άκλόνητη έμπιστοσύνη στήν αγαθή Πρόνοιά του κι άς κάνουμε ύπομονή, διότι, όπως λέγει πάλι ό ίδιος θεόπνευστος Άπόστολος, «τό παραυτίκα έλαφρόν τής θλίψεως ήμών καθ' ύπερβολήν εις ύπερβολήν αιώνιον βάρος δόξης κατεργάζεται ήμΐν»· δηλαδή, οί θλίψεις μας πού γρήγορα περνούν καί είναι γι’ αύτό ελαφρές, ετοιμάζουν σέ ύπερβολικά μεγάλο βαθμό αιώνιο βάρος δόξας σέ μάς (Β’ Κορ. δ' 17).

Αξίζει πράγματι νά μελετούμε συχνά τή ζωή τών Αγίων, ώστε οί ψυχές μας νά λαμβάνουν θάρρος, ένίσχυση καί πολλή πνευματική ώψέλεια. Καθώς λοιπόν ή άγια μας ’Εκκλησία σήμερα τιμά τή μνήμη τών Αγίων Πάντων, είναι εύκαιρία νά στρέψουμε τό νοϋ καί τήν καρδιά μας στούς ήρωες αύτούς τής πίστεως καί νά τούς παρακαλέσουμε νά πρεσβεύουν γιά όλους έμάς, ώστε νά τούς μιμηθοϋμε στήν ύπομονή καί τή σταθερότητά τους καί νά άξιωθοϋμε νά κληρονομήσουμε μαζί τους τήν άφθαρτη δόξα καί χαρά τοϋ ούρανοϋ, τήν αιώνια Βασιλεία τοϋ Θεού!