Θα την πάρουμε πίσω τη Βασιλεύουσα, είπε, πάλι με χρόνους με καιρούς...

(...) Με κοίταξε με βλέμμα απέραντης στοργής και χαμογέλασε. Εκείνος απ' όλους μπορούσε να χαμογελά, πεθαίνοντας.

- Θα την πάρουμε πίσω τη Βασιλεύουσα, είπε, πάλι με χρόνους με καιρούς..., είπε, από τον άλλο κόσμο θα ετοιμάζω τον ξεσηκωμό... Να φοβούνται τους νεκρούς, είπε, να φοβούνται το άδικο... Θα είμαι κοντά στον Άγγελο, την ώρα που θα σαλπίσει... Ο βασιλιάς δεν πέθανε, τ' ακούς; Το βασιλιά τον πήρανε... ήμουν εκεί, τον είδα...να το θυμάσαι...

Η φωνή του πνίγηκε σ' έναν κόμπο αίμα, έτσι καθώς ανάβλυσε από τα σπλάχνα του τα χτυπημένα, και έγειρε στη γη.

- Θα το θυμάμαι, απάντησα, χωρίς πια να με ακούει, θα το θυμάμαι...