Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΜΑΓΕΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

του Αρχιμ. π. Βαρνάβα Λαμπρόπουλου

Ξέρομε ότι η μαγεία είναι δαιμονική ενέργεια. Γι” αυτό κατ” αρχήν αναφερόμαστε επιγραμματικά στην...

1) ΦΥΣΗ ΤΩΝ ΔΑΙΜΟΝΩΝ

Γνωρίζομε ότι οι δαίμονες είναι εκπεσόντες Άγγελοι. Όμως και μετά την πτώση τους δεν έπαυσαν να διατηρούν κάποιες ιδιότητες των Αγγελικών νοερών ουσιών, όπως «το κούφον, το Αεικίνητον και το Ασώματον» (κατά την διδασκαλία του αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού). Δεν έπαυσαν να είναι νόες «ου σωματικώς περιγραφόμενοι, ουδέ τριχή διάστατοι». Δεν έπαυσαν να είναι «Αόριστοι, δηλαδή μη περιοριζόμενοι υπό τειχών, θυρών και κλείθρων». (Ασώμα­τοι βέβαια και Άυλοι, «όσον προς ημάς». Όχι σε σύ­γκριση με τον Θεό.«Παν γαρ το συγκρινόμενον προς τον Θεόν, παχύ τε και υλικόν ευρίσκεται»).

Συνέχισαν λοιπόν οι δαίμονες να είναι «νόες», «νοερές ουσίες». Πανέξυπνοι και πανεπιστήμονες. Μόνο που με την πτώση τους από φωτεινοί νόες έγι­ναν σκοτεινοί νόες. Και έτσι διέστρεψαν την εξυπνάδα και την επιστημοσύνη τους σε σκοτεινά νοήματα και ύπουλες μεθοδείες. Σε παγίδες δηλαδή, που κά­νουν και ένα Μέγα Αντώνιο να τρομάζει και να απορεί: «Τις άρα παρέρχεται ταύτας;».

Πρώτη, ως γνωστόν, παγίδα του διαβόλου είναι τονα πείση τους ανθρώπους ότι δεν υπάρχει.Μερι­κοί το κατοχυρώνουν αυτό και με… πατερικές ρήσεις.Γιατίλένε οι Πατέρες ότι ο διάβολος, ως «σκότος» δεν μετέχει εις τοείναιαλλά εις το μηείναι.

Πρέπει λοιπόν να πούμε (έστω κι αν είναι περιτ­τό) ότι αυτό δεν σημαίνει ότι ο διάβολος είναι ανύ­παρκτος!Απλώς σημαίνει ότι δεν μετέχει στην όντως ζωή, στην ζωή του Θεού.Και «κατά αποβολήν της όντως ζωής» έγινε «νεκρόν πνεύμα, νεκρούν τους εγγίζοντας» (λέει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς).Και «νεκρόν πνεύμα» ξανατονίζομε δεν σημαίνει ανύ­παρκτος.

Όσον αφορά την αντιμετώπιση της μαγείας από την Εκκλησία, ο ιατρός ποιμήν πρέπει να κάνει κατ” αρχήν:

2) ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ.

Πρέπει πρωτίστως να εξετάσει μήπως πρόκειται για κατά φαντασίαν μάγια. Αναφέρουμε ενδεικτικά δύο αληθινά περιστατικά από τα πάμπολλα κωμικο­τραγικά συμβαίνοντα, που κάθε ιερέας θα μπορούσε να διηγηθεί.

α) Ενας πατέρας καλεί τον ιερέα στο σπίτι του ζητώντας του να διαβάσει εξορκισμούς στο παιδάκι του, που βρίσκεται σε πυρετικό κώμα. Ο ιερέας δια­πιστώνει έκπληκτος ότι δεν έχουν πάει ακόμη το παιδί στον γιατρό…

β) Μια κυρία οδηγώντας το νεοαποκτηθέν αυτοκίνητό της, το ρίχνει σε χαντάκι. Έντρομη τρέχει στον ιερέα να της διαβάσει εξορκισμούς, γιατί πι­στεύει ότι της έκανε μάγια η πεθερά της. Ο ιερέας διαπιστώνει ότι η κυρία πήρε το δίπλωμα οδηγήσεως «νύχτα», και ότι η ταλαίπωρη πεθερά είναι ανεύθυνη για το δυστύχημα.

Μπαίνοντας ουσιαστικώτερα στο θέμα μας πρέπει να παρατηρήσωμε ότι, και σ” αυτές τις περιπτώσεις (που δεν είναι τόσο κωμικές όσο φαίνονται), και στις περιπτώσεις καθαρά δαιμονικής ενεργείας, το πανικό­βλητο θύμα ζητάει άμεσα και απτά αποτελέσματα απελευθερώσεώς του από το «κακό». Αποτελέσματα εδώ και τώρα. Πολύ χαρακτηριστικά έλεγε κάποιος κοινωνιολόγος: «Πως να το κάνομε; ό,τι και να λέ­με, είμαστε άνθρωποι των κουμπιών και των χαπιών. Θέλουμε πατώντας ένα κουμπί, ή πίνοντας ένα χάπι, να λυθούν αμέσως και ανωδύνως όλα μας τα προβλή­ματα». Ζητάμε αυτόματες λύσεις, έστω κι αν ξέρουμε ότι δεν είναι γνήσιες λύσεις. Μας βολεύουν αυτές οι ψευτολύσεις, γιατί δεν απαιτούν ιδρώτα και κόπο.

Μια τέτοια αντίληψη δυστυχώς μας χαρακτηρίζει και ως προς τη σχέση μας με την Εκκλησία.

Τέτοιες όμως λύσεις αυτόματες δεν δίδει η Εκκλησία. Για την Εκκλησία είναι αδιανόητη

3) Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΜΑΓΕΙΑΣ ΜΕ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΜΑΓΕΙΑ

Και εδώ ακριβώς έγκειται το δύσκολο έργο της Εκκλησίας: Να βοηθήσει τους πιστούς να καταλά­βουν ότι οι μαγικές λύσεις, (που τόσο άφθονες προ­σφέρονται στο super market της παραθρησκείας) όχι απλώς δεν είναι λύσεις, αλλά αντίθετα είναι ακόμη πιο σίγουρο δέσιμο στο μαγγανοπήγαδο των δαιμο­νικών ενεργειών.

Και πρέπει να ειπούμε ότι αυτό το όντως δύσκο­λο έργο της Εκκλησίας, το δυσκολεύουν ακόμη πε­ρισσότερο κάποιες νοσηρές τάσεις (συχνάεμφανιζόμενες μεταξύ των πιστών) όπως είναι: ηθαυματολαγνεία, ηοραματολαγνείακαι ηχαρισματολαγνεία. Αυτού του είδους οι λαγνείες ενισχύουν την μαγική αντίληψη για το έργο της Εκκλησίας, και ως εκ τού­του αποτελούν αποβλητέα καρκινώματα. Οι άγιοι Πατέρες, ως έμπειροι χειρουργοί-ιατροί φρόντιζαν πάντοτε να καθαρίζουν το Σώμα της Εκκλησίας από τέτοιους κακοήθεις όγκους.

Ενδεικτικά Αναφέρομε δύο περιστατικά Από τον βίο τουΜεγάλου Παχωμίου:

α) Κάποιος πλανεμένος μοναχός προκαλούσε τους πατέρες του κοινοβίου του Αββά Παλάμωνα (Γέροντα του Παχωμίου) λέγοντάς τους: «Όποιος έχει πίστη, ας σταθεί πάνω σε κάρβουνα αναμμένα και να απαγ­γείλει τοΠάτερ ημών».Παρά τις νουθεσίες του Αββά Παλάμωνα, ο άφρων μοναχός δεν συνήλθε από την δαιμονική του έπαρση. Πήδηξε γυμνόπους επί της ανθρακιάς, και είπε την Κυριακή προσευχή μέχρι τέ­λους, μένοντας αβλαβής (αβλαβής στα πόδια όχι και στο κεφάλι). Και την άλλη μέρα φεύγοντας ωνείδιζε τους Αδελφούς: «Ταλαίπωροι, που είναι η πίστη σας;». Φυσικά δεν άργησαν να παρουσιασθούν εμφανέστερα τα συμπτώματα δαιμονισμού του εν λόγω αδελφού.

β) Αργότερα στο κοινόβιο του Μεγάλου Παχωμίου πήγαν κάποιοι αιρετικοί μοναχοί και τον προκαλούσαν να περπατήσουν μαζί πάνω στο νερό του ποταμού, για να φανεί ποιος είναι πιο ενάρετος. Ο άγιος τους απάντησε με ταπείνωση: «Ο πόθος του Παχωμίου δεν είναι να διέλθει αυτόν τον ποταμό τον υδάτινο, αλλά εκείνο τον πύρινο ποταμό, ο οποίος πρόκειται να με σύρει βιαίως ενώπιων του φοβερού βήματος του Χριστού, για να κριθώ ο πολυαμάρτητος. Γι” αυτό φροντίζω και γι” αυτό αγωνίζομαι. Αυτές δε τις σατανικές ενέργειες που μου προβάλλε­τε, τις αποστρέφομαι και τις βδελύσσομαι». Και μετά ο όσιοςπαρήγγειλε αυστηρά στους αδελφούς να μην επιθυμήσουν ποτέ να ιδούν οπτασία ή αποκάλυψη ή δαίμονες.Ούτε να ενοχλούν τον Θεό με τέτοιες Ανάρμοστες αιτήσεις.

4) Η ΔΑΙΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ ΩΣ ΚΑΚΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΩΣ ΚΑΚΟΠΡΑΞΙΑ.

Είναι φανερό ότι τα προαναφερθέντα νοσηρά συμπτώματα της θαυματολαγνείας, οραματολαγνείας και χαρισματολαγνείας, Αποτελούν καρπούς του πνεύματος της πλάνης. Και δεν ξεχνάμε ότι το πρώτο πνεύμα που εξορκίζομε στους προς το Άγιο βάπτισμα ερχομένους,είναι το δαιμόνιο της πλάνης. Η Εκκλησία θεωρεί κατ” εξοχήν δαιμονόπληκτο τον άνθρωπο που κατέχεται από τέτοιο πνεύμα. Για να γίνει, λοι­πόν, κάποιος μέλος της Εκκλησίας, η οποία είναι στύλος και εδραίωμα της αληθείας, πρέπει πρώτα να ελευθερωθεί από αυτό το πνεύμα της πλάνης.

Όμως ο διάβολος, όπως υπογραμμίζει και ο άγιοςΙωάννης ο Χρυσόστομος, δεν κατακτά τον άνθρωπο μόνο ως πνεύμα πλάνης, αλλά και ως πνεύμα ειδωλολατρίας και πάσης πλεονεξίας, όπως επίσης και ως πνεύμα ψεύδους και πάσης ακαθαρ­σίας. Δηλαδή η δαιμονική κατοχή δεν εκδηλώνεται μόνο ως κακοδοξία αλλά και ως κακοπραξία ως διε­στραμμένος τρόπος ζωής.

Σ” αυτό που έχει λεχθεί, ότι η μεγαλύτερη επιτυχία του διαβόλου είναι να πείθει τον ανθρωπο ότι δεν υπάρχει, θα μπορούσε να προστεθεί ότι μια εξ ίσου επιτυχημένη παραπλάνηση του ανθρώπου από τον διάβολο είναι να τον κάνει να πιστεύει ότι δαιμονόπληκτος είναι μόνο αυτός που κυλιέται στην γη βγάζοντας αφρούς από το στόμα, τρίζοντας τα δό­ντια και βλαστημώντας ιερόσυλα. Αλλοίμονο δεν είναι μόνο τέτοιοι αυτοί που βρίσκονται υπό την εξουσία των δαιμόνων.

Η Παράδοση της Εκκλησίας με συνέπεια παρου­σιάζει ως δαιμονόπληκτο τον κάθε άνθρωπο που εκούσια υποδουλώθηκε σε κάποιο πάθος, όσο «μι­κρό» κι αν φαίνεται.Γιατί, όπως λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, και το σπουργίτι έστω και αν δεν έχει πιαστεί ολόκληρο αλλά μόνο από το ποδα­ράκι του στην παγίδα που του στήσανε, βρίσκεται όμως στην εξουσία εκείνου που έστησε την παγίδα.

Και συνεχίζει ο άγιος Ιωάννης αναφερόμενος στην φρικτή περίπτωση του ανθρώπου που πιάνεται στην παγίδα όχι από το ποδαράκι, αλλά από την τσέπη του, δηλαδή τονφιλάργυρο.

«Τι θάλεγε κανείς για τον φιλάργυρο; (λέει ο άγιος Ιωάννης). Δεν είναι κι αυτός δαιμονισμένος; Ποιος μπορεί ποτέ να τον συγκρατήσει; Στην περί­πτωση των δαιμονισμένων της χώρας των Γεργεσηνών, οι δαίμονες υποχώρησαν στο πρόσταγμα του Κυρίου, και βγήκαν αμέσως από το σώμα των ανθρώπων. Ο υποδουλωμένος όμως στο πνεύμα της φιλαργυρίας, ούτε στο πρόσταγμα του Χριστού υπο­χωρεί. Δεν υπακούει. Όχι επειδή είναι ισχυρότερος του Χριστού. Αλλά επειδή ο Χριστός δεν μας φρο­νηματίζει χωρίς τη θέλησή μας.

Ποιος λογικός άνθρωπος θα ήθελε να συνανα­στρέφεται με τέτοιου είδους ανθρώπους; Εγώ τουλά­χιστον θα προτιμούσα να ζω μαζί με χίλιους δαιμο­νισμένους, παρά με ένα που υποφέρει από αυτή την αρρώστεια. Τι παρόμοιο κάνουν όλοι μαζί οι δαιμο­νισμένοι με αυτό που τόλμησε να κάνει ο Ιούδας; Αν κάποιος μπορούσε να ιδεί καθαρά τον δαίμονα που βρίσκεται μέσα σε ένα τέτοιον άνθρωπο, θα διεπίστωνε ότι είναι πολύ πιο άγριος και μανιώδης από αυτούς που βγήκαν από τους δαιμονισμένους των Γεργεσηνών».

Αφήσαμε τον άγιο Ιωάννη να μιλήσει λίγο περισ­σότερο για να τονισθεί ότι:Η κεντρική πόρτα εισόδου των δαιμόνων στον άνθρωπο είναι η καταφρό­νηση των εντολών του Θεού, και η αντικατάσταση του «γενηθήτω το θέλημά Σου» της Κυριακής Προ­σευχής με το «γενηθήτω το θέλημά μου».

Ο άνθρωπος που γλυκάθηκε με τα σιρόπια της αυτονομίας και σιχάθηκε το ζων ύδωρ της υπακοής, αποτελεί «κελεπούρι» για τον διάβολο. Και μάλιστα «κελεπούρι» που το πιάνει χωρίς ιδιαίτερο κόπο. Η μεγαλύτερη αφορμή ξεκούρασης για τον διάβολο είναι το να κάνουμε τα θελήματά μας. Γιατί «έφ” όσον τα θελήματα ημών ποιούμεν, ου πολεμούσι μεθ” ημών οι δαίμονες», όπως λέει και ο Αββάς Ποιμένας:«τα γαρ θελήματα ημών δαίμονες γεγόνασι· και αυτοί εισίν οι θλίβοντες ημάς, ίνα πληρώσωμεν αυτά».Στις «9 Statements)) του ιδρυτή της “Εκκλησίας του Σατανά αναφέρεται: «ο σατανάς ενσαρκώνει την ικανοποίηση των παθών».

Αφού λοιπόν ο διάβολος αποκτά εξουσία πάνω στον άνθρωπο όχι κατά τρόπο μαγικό, αλλά με την ελεύθερη συγκατάθεση του θεληματάρη ανθρώπου, είναι αυτονόητο ότι και η απαλλαγή από την επήρεια των δαιμόνων δεν μπορεί να γίνει με τρόπο μα­γικό.

Η περί παθών διδασκαλίατης Εκκλησίας είναι το κατ” εξοχήν κεφάλαιο της ορθοδόξου ανθρωπολο­γίας, το οποίο αποτελεί την καλύτερη

5) ΑΝΑΙΡΕΣΗ ΤΗΣ ΜΑΓΙΚΗΣ ΑΝΤΙΛΗΨΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΕΚΚΑΗΣΙΑΣ.

Αποτελεί το καλύτερο αντίδοτο στον άνθρωπο που δηλητηριάστηκε από αυτή την αντίληψη. Και λέμε «δηλητηριάστηκε» γιατί πρόκειται για μια βαρειά δηλητηρίαση, που αποτελεί την κυριώτερη νοσογόνο αίτια. Από αυτήν κυρίως υποφέρει ο κάθε (κατά φαντασίαν ή πραγματικά) μαγεμένος, που καταφεύγει στο ιατρείο της Εκκλησίας.

Και είναι εγκληματικό να τον αφήσωμε να πιστεύ­ει ότι φορώντας ένα σταυρό ή πίνοντας ένα μπουκά­λι αγιασμό όλα θα πάνε καλά. Χρειάζεται πρώτα να του επισημάνωμε ποιές είναι οι πόρτες που χρησιμο­ποιεί ο διάβολος για να μπει στην ζωή των ανθρώ­πων και έπειτα να του μάθουμε πως κλείνουν αυτές οι πόρτες και πως ανοίγει η θύρα ελέους του Θεού. Και πάνω απ” όλα να τον βοηθήσωμε να καταλάβει ότι για να κλείσουν οι μεν και να ανοίξει η δε, χρειά­ζεταιδουλειά.Και εκ μέρους του δουλειά.

Ένας Τούρκος αξιωματικός, που ήταν βαρειά άρρωστος, έστειλε κάποτε στον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό μια λεκάνη με νερό για να την ευλογήσει ώστε να την πιεί ως φάρμακο. Ο άγιος κάνοντας σωστή διάγνωση του πρότεινε κάποιο άλλο φάρμα­κο, σίγουρα πολύ ακριβότερο. Του λέει: Θα σου ευλο­γήσω το νερό με δυο προϋποθέσεις: α) Να σταματή­σεις να μπεκροπίνεις, και β) να δώσεις ελεημοσύνη στους φτωχούς το 1/10 της περιουσίας σου.

Με άλλα λόγια, ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός είπε στον Τούρκο: α) δεν είμαι μάγος, και β) Αν θέλεις να γίνεις ΚΑΛΑ (το «καλά» με κεφαλαία), αγωνίσου εσύ ο ίδιος να ελευθερωθείς από τα τυραννικά αφε­ντικά που λέγονται «πνεύμα φιληδονίας» και «πνεύμα φιλαργυρίας». Έτσι θα γίνεις και «καλά» (το «καλά» με μικρά), δηλαδή θα θεραπευθείς από την αρρώστεια.

Ο Τούρκος υποσχέθηκε ότι θα κάνει αυτά που του ζήτησε ο άγιος. Και μόνο τότε ο άγιος Κοσμάς του έστειλε τον αγιασμό.

Ακριβώς αυτό είναι το έργο της Εκκλησίας: Να βοηθήσει τους πιστούς να διακρίνουν μεταξύ του ΚΑΛΑ (με κεφαλαία) και του «καλά» (με μικρά). Κι αν είναι εγκληματικό (όπως είπαμε) να αφήνωμε τους ανθρώπους να πιστεύουν ότι με την μαγική χρή­ση των αγιαστικών μέσων της Εκκλησίας όλα θα πη­γαίνουν καλά, άλλο τόσο εγκληματικό είναι να τους αφήσωμε να πιστεύουν ότι αυτό το «καλά» (με μι­κρά), δηλαδή η ανακούφιση του ανθρώπου από κά­ποια προσωρινά προβλήματα, ταυτίζεται με το ΚΑ­ΛΑ (με κεφαλαία), δηλαδή τη σωτηρία του όλου ανθρώπου από την δουλεία της αμαρτίας, και από τις συνέπειές της: την φθορά και τον θάνατο.

Ο Χριστός έγινε άνθρωπος, όχι για να μας δώ­σει την δυνατότητα να φοραμε φανέλλες με την ξε­νόγλωσση διακήρυξη NO PROBLEM (έστω κι αν αυτό το problem είναι η ενόχληση ή και η κατάλη­ψη από κάποιο δαιμόνιο), αλλά για να μας δώσει την δυνατότητα να γραφεί το όνομά μας «εν ουρανοίς». Αυτό είναι το πρώτο ζητούμενο. Και αυτό πρέπει να μάθουμε τους πιστούς μας πρώτα να ζητιάνε. Και αυτή είναι η πρώτη η μοναδική αιτία χαράς για όλη την Εκκλησία.

Ας θυμηθούμε ότι όταν επέστρεψαν οι εβδομήκοντα μετά χαράς λέγοντες: «Κύριε, και τα δαιμόνια υποτάσσεται ημίν εν τω ονόματί σου», ο Χριστός τους απάντησε: «Εν τούτω ΜΗ χαίρετε, ότι τα πνεύματα υμίν υποτάσσεται· χαίρετε δε ότι τα ονόματα υμών εγράφη εν τοις ουρανοίς».

Και επειδή (όπως είπαμε) θέλουμε «εδώ και τώ­ρα» γεγονότα και όχι απλώς νεφελώδεις υποσχέσεις, γι” αυτό πρέπει να τονίσουμε ότι: η εγγραφή των ονομάτων εν ουρανοίς δεν είναι ένα ωραίο σχήμα λόγου που περιγράφει μεταφορικά κάποια νεφελώδη εσχατολογική ελπίδα. Ίσα-ίσα είναι μία εδώ και τώ­ρα ένταξη στο Σώμα της Εκκλησίας. Δηλαδή, κάτι το πολύ συγκεκριμένο και σαφές.Έξω από αυτό το Ένα Σώμα της Μιας Εκκλησίας, οποιαδήποτε «νί­κη» (εντός εισαγωγικών) κατά του διαβόλου, οποιαδήποτε «Απαλλαγή» (εντός εισαγωγικών) από την εξουσία του διαβόλου είναι φιάσκο. Είναι μπλόφα.Και αποτελεί μεγάλη επιτυχία του διαβόλου το να δημιουργήσει στον άνθρωπο την

8) ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ ΑΠΑΛΛΑΓΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΓΕΙΑ

Στον βίο του Αγίου Ανδρέα του δια Χριστόν σαλού θα έχετε διαβάσει για την περίπτωση τουμάγου Βιργινίου. Σας θυμίζω με συντομία το περιστατικό:

Κάποια γυναίκα μαθαίνοντας ότι ο άντρας της την απατάει, κατέφυγε στον μάγο Βιργίνιο. Εκείνος της υποσχέθηκε να την βοηθήσει.Και αποκαλύπτο­ντας της κάποιες αμαρτίες της,ενίσχυσε την πίστη της προς αυτόν. Μετά ο μάγος πήγε σπίτι της, ζή­τησε λάδι και νερό, τα έβαλε σε ένα καντήλι, πήρε μια λαμπάδα, άναψε το καντήλι και το έβαλε μπρο­στά στις εικόνες. Όλα τα έκανε με φαινομενική ευλάβεια. Τέλος πήρε μια ζώνη, κάτι ψιθύρισε, έκανε τέσσερεις κόμπους και την έδωσε στην γυναίκα να την φοράει κατάσαρκα.

Αποτέλεσμα; Άμεσο και εντυπωσιακό! Ο άντρας της σταμάτησε τις εξωσυζυγικές σχέσεις και έγινε υπο­δειγματικός σύζυγος. Το πρόβλημα λύθηκε. Όλα φαι­νόταν ότι πήγαιναν καλά. Μέχρι που η πλανεμένη γυ­ναίκα άρχισε να δέχεται σφοδρές δαιμονικές επιθέσεις κυρίως την νύχτα. Το πονηρό πνεύμα ζητούσε την ανταμοιβή του, έφ” όσον εκείνη πρώτη κατέφυγε σ” αυτό. Τράβηξε πολλά η ταλαίπωρη για να καταλάβει ότιδαίμονας δαίμονα «ουκ εκβάλλει». Και ότι η συμ­μόρφωση του συζύγου της ήταν φιάσκο του διαβόλου.

Και τότε θυμήθηκε ότι πρέπει να αρχίσει να προ­σεύχεται και να νηστεύει. Και τότε θυμήθηκε να κατα­φύγει στον μαθητή του Αγίου Ανδρέα, τον Επιφάνιο.

Ας ακούσουμε και την εξήγηση που έδωσε ο άγιος Ανδρέας στον Επιφάνιο, για το πως ο διάβο­λος απέκτησε εξουσία σ” αυτήν την γυναίκα. Οι άγιοι, κατά τον Απόστολο Παύλο, «τα νοήματα του διαβόλου ουκ αγνοούσι».

Ο διάβολος, είπε ο άγιος Ανδρέας, συνηθίζειπρώτα να διώχνει την χάρη του Θεούαπό τους ανθρώπους, και ύστερα να μπαίνει μέσα τους ανεμπό­διστα. Η θεία Χάρη δεν φεύγει επειδή φοβάται τον διάβολο, αλλά επειδή αποστρέφεται και σιχαίνεται την δυσωδία της αμαρτίας. Ο διάβολος δεν οδηγεί τον άνθρωπο στην αμαρτία τυραννικά. Απλώς τον πειράζει, τον ερεθίζει και του φέρνει πονηρούς λογι­σμούς. Αν ο άνθρωπος υποχωρήσει στην σατανική πρόκληση και πέσει στην αμαρτία, ο διάβολος αποκτά δικαιώματα επάνω του και η χάρη φυγαδεύεται.

Κάτι παρόμοιο συνέβη και με την δυστυχισμένη γυναίκα. Την φθόνησε ο διάβολος επειδή ήταν ευσεβής και σεμνή, και θέλησε να την υποδουλώσει. Χρη­σιμοποίησε στην αρχή την ασωτεία του συζύγου της για να την οδηγήσει στον μάγο Βιργίνιο. Κατάφερε έπειτα να του δώσει η ίδια με την θέλησή της τα απαραίτητα για την μαγεία. Προσπάθησε μετά να απομακρύνει από πάνω της την χάρη του Αγίου Βα­πτίσματος. Χρησιμοποίησε το καντήλι αντί για κολυμβήθρα, το νερό αντί για το αγιασμένο νερό του Βαπτίσματος, το λάδι αντί για το άγιο Μύρο, την λαμπάδα αντί για τα κεριά που έκαιγαν την ώρα του μυστηρίου. Όσον αφορά τους κόμπους της ζώνης, εκεί «έδεσε» τον διάβολο και την πρόσταξε να την φορεί κατάσαρκα, για να τον έχει διαρκώς τυλιγμέ­νο στην μέση της.

Αυτά είπε ο άγιος Ανδρέας στον μαθητή του Επιφάνιο.

Είναι φανερό ότι η γυναίκα αυτής της ιστορίας έπεσε στην παγίδα του διαβόλου, επειδή είχε υπο­δουλωθεί στην μαγική αντίληψη για τα αγιαστικά μέ­σα της Εκκλησίας. Και έτσι δεν κατάλαβε και την θεατρινίστικη ευλάβεια του μάγου Βιργίνιου.

Θα μας συγχωρηθεί για μια ακόμη φορά να επαναλάβουμε:Όταν τα Μυστήρια και όλα τα αγιαστικά μέσα της Εκκλησίας τα δούμε σαν ξερές μαγικές τελε­τές και σαν σύμβολα ξεκομμένα από την ορθόδοξη εκκλησιολογία και ανθρωπολογία, τότε τα απογυμνώ­νουμε από την ζωοποιό χάρη τους, (δηλαδή τα κατα­ντάμε ανενεργά), και καταλήγομε να πετάμε τα άγια τοις κυσί.Έτσι αντί να τα χρησιμοποιούμε για να κα­ταισχύνουμε και να εμπαίζουμε τον διάβολο, του δίνου­με το δικαίωμα να μας εμπαίζει αυτός με αυτά. Και να μας πλανά, ακόμη και με το σημείο του Σταυρού, δη­λαδή με το κατ” εξοχήν όπλο που χρησιμοποιεί η Εκ­κλησία εναντίον του. Ακριβώς γιατί δεν τηρούμε τις

9) ΣΩΣΤΕΣ ΠΡΟΎΠΟΘΕΣΕΙΣ ΧΡΗΣΕΩΣ ΤΩΝ ΑΓΙΑΣΤΙΚΩΝ ΜΕΣΩΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ

Ενθυμείσθε ότι με τον δεύτερο εξορκισμό προ του βαπτίσματος, επιτιμάμε τον διάβολο εν ονόματι «του σωτηριώδους πάθους του Κυρίου ημών Ιησού Χρι­στού». Ο Χριστός, όταν ήλθε η ώρα των Αγίων Παθών Του, είχε ειπεί: «Νυν ο άρχων του κόσμου τούτου εκβληθήσεται έξω. Καγώ εάν υψωθώ εκ της γης, πάντας ελκύσω προς εμαυτόν».

Ο Σταυρός του Χριστού είναι η συντριβή του δια­βόλου. Ο Χριστός, λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστο­μος, έκανε όπως ένας βασιλεύς, ο οποίος αφού συλ­λάβει κάποιον λήσταρχο, αυτόν μεν τον φυλακίζει και τον τιμωρεί, τους θησαυρούς του δε τους μεταφέρει στα βασιλικά θησαυροφυλάκια. Έτσι και ο Χριστός, αφού με τον θάνατό Του φυλάκισε τον λήσταρχο διά­βολο και τον δεσμοφύλακά του, τον θάνατο, μετέφε­ρε όλον τον πλούτο τους, δηλαδή το ανθρώπινο γέ­νος, στα βασιλικά θησαυροφυλάκια. Αυτό φανερώνει και ο απόστολος Παύλος λέγοντας:«Ελυτρώσατο ημάς εκ της εξουσίας του σκότους και μετέστησεν εις την βασιλεία του Υιού της αγάπης αυτού».

Τι κρίμα, λοιπόν, και τι ντροπή, ενώ έχομε την δυνατότητα δια του Σταυρού να μετατεθούμε στην βασιλεία του Υιού της αγάπης αυτού, τι κρίμα και τι ντροπή να αφήνουμε τον διάβολο να μας μεταθέ­τει στην βασιλεία του σκότους, εμφανιζόμενος ενίοτε ως Χριστός εσταυρωμένος ή και παρακινώντας μας να κάνουμε το σημείο του Σταυρού.

Και είναι προφανές ότι ο άνθρωπος γίνεταιδεκτι­κός σε τέτοιες πλάνες, από την στιγμή που θα αφή­σει να τον κυριεύσει η έπαρση και το δαιμονικό πνεύμα τηςαυτονομίας.Γιατί ακριβώς τότε, έστω κι αν εκκλησιάζεται, έστω κι αν εξομολογείται, στην ουσία καταντάει να χρησιμοποιεί την Εκκλησία και την εξομολόγηση ως μέσαΑΥΤΟΔΙΚΑΙΩΣΗΣ.

Ο μακαριστός ΓέρονταςΔανιήλ ο Κατουνακιώτηςαναφέρει ένα συγκλονιστικό περιστατικό, το οποίο συνέβει σε κάποιον διάκονο Ιερόθεο στην Ιερά Μο­νή του Ρωσσικού. Ο εν λόγω διάκονος, λέει ο Γέρων Δανιήλ, νέος ωνήρξατο αυτοβούλως(δηλαδή άνευ ευλογίας· να το σαράκι της αυτονομίας!…), ήρξατο λοι­πόν αυτοβούλως να αγρυπνεί μεγάλως, δι” όλης της νυκτός ιστάμενος και ποιων μετανοίας· τούτον ιδών ο διάβολος, άρχισε να του παρουσιάζει πλήθος θεωριών καθ” εκάστην. Του παρουσίαζε τον Χριστό, την Παναγία, Αγγέλους κ.λ.π. Και για να τον πείσει ο πο­νηρός ότι δήθεν οι θεωρίες αυτές ήταν από τον Θε­ό, του έλεγε: «Να εγώ, ο Χριστός, έχω σκοπό να σε αξιώσω μεγάλων χαρισμάτων (θυμηθείτε την χαρισματολαγνεία που λέγαμε)· μόνο, του λέει ο διάβολος, να προσέξεις να μην απατηθείς από τον δαίμονα της υπερηφανείας· και πάντοτε να κάνεις τον σταυρό σου, για να φυγαδεύεται η επήρεια του εχθρού.

Να λοιπόν πουμπορούμε να δίνουμε δικαίωμα στον διάβολο να μας διδάσκει δήθεν πως πρέπει να φυλαγώμαστεαπό τις μεθοδείες του και να μας προ­τρέπει να κάνουμε και το σημείο του Σταυρού.

Και συνεχίζει ο Γέρων Δανιήλ για τον ταλαίπω­ρο Ιερόθεο:

Πολλάκις του εφαίνετο ο διάβολος ως Εσταυρωμένος, ενώπιων του οποίου έκαμε με προσοχήν τον σταυρόν του και τον κανόνα του· και του εδείκνυε θε­ωρίας κι αποκαλύψεις μυρίας· ου μην δε προσέξτετού εδείκνυε και τα ελαττώματα των πατέρων(Καρ­πός της αυτονομίας είναι και το δαιμονικό σύνδρο­μο του αυτόκλητου κριτή πάσης της οικουμένης).

Και να σκεφθεί κανείς (συνεχίζει ο Γέρων Δανι­ήλ), ότι όλα αυτά ο Ιερόθεος τα εξωμολογείτο συνεχώς.Οι δε πνευματικοί βλέποντες σταυρούς και τα­πεινώσεις και ότι απέφευγε πασαν αργολογίαν, τον εθεώρουν άγιον της εποχής. Από την παγίδα κατά­φερε να τον γλυτώσει ένας άγιος πνευματικός ο πολύς παπα-Σάββας. Με την διάκριση και την πολ­λή του αγάπη, βοήθησε τον Ιερόθεο να καταλάβει ότι ο εμφανιζόμενος Χριστός ήταν ο διάβολος.

Και όταν του ξαναεμφανίστηκε «υπερζέσας τω θυμώ ο πλανηθείς είπε: «Συ είσαι, όπου μου φαίνε­σαι ως Χριστός; Όχι! Είσαι διάβολος!». Και αμέσως τότε εμφανισθείς ο Βεελζεβούλ, «εγώ, του λέγει, είμαι ο Σατανάς, τον οποίον τόσα έτη λατρεύεις· και κρατω εχέγγυο την υπογραφή σου», (διότι νοερώς πολλάκις τον έβαζε και υπέγραφε). Και αμέσως ο διάβολος όρμησε κατ” επάνω του.

Τότε τον έπιασαν οι πατέρες· και μόλις κατάφε­ραν να τον καθησυχάσουν, ο οποίος έτρεμε ολοφυρόμενος την συμφορά του. Και με εκτενείς προσευ­χές όλης της αδελφότητος και επανειλημμένους εξορκισμούς απεσοβήθησαν του λοιπού οι φαντασίες.

Ίσως να έχετε ιδεί μια υποτίθεται αντιαιρετική αφίσσα, που κυκλοφορεί εδω και καιρό. Γράφει: Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΕΧΕΙ ΑΓΙΟΥΣ, ΠΑΝΑΓΙΑ, ΣΤΑΥΡΟ, ΜΥΣΤΗΡΙΑ, ΕΙΚΟΝΕΣ, ΛΙΒΑΝΙ, ΚΟΜΠΟΣΧΟΙΝΙ. Θυμίζει σαφώς διαφημιστικό παντοπωλείου. Η εν λόγω ανυπόγραφη αφίσσα προφανώς προέρχεται από χώρουςτουundergroundζηλωτισμού· και θέλομε να πιστεύουμε ότι ενισχύει την νοσηρή μαγική αντίληψη για το έργο της Εκκλησίας. Θεωρούμε επίσης σκόπι­μο να πούμε ότι στους ίδιουςσχισματικούς χώρους ευδοκιμούν τα επίσης νοσηρά σύνδρομα, όπως: το σύν­δρομο του αυτόκλητου σωτήρα της Ορθοδοξίας, το σύνδρομο του αυτόκλητου κριτή πάσης της Οικουμέ­νης, το σύνδρομο του έως θανάτου αγωνιστή κατά του Αντιχρίστου, και πολλοί άλλοι καρποί του πνεύματος της πλάνης και της υπερηφανείας.

Και δεν είναι σύμπτωση, ότι στους ίδιους σχισμα­τικούς χώρους εντοπίζεται συχνά και το σύνδρομο του κατ’επάγγελμα εξορκιστή δαιμονισμένων(το «κατ” επάγγελμα» δεν έχει πάντοτε οικονομική-κερδοσκοπική σημασία).

Ας δούμε σ” αυτό το σημείο ποια είναι και η

10) ΣΩΣΤΗ ΧΡΗΣΗ ΤΩΝ ΕΞΟΡΚΙΣΜΩΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΜΑΓΕΙΑΣ.

Κατ” Αρχήν επισημαίνουμε ότι το τελευταίο αυτό σύνδρομο του κατ’επάγγελμα εξορκιστήείναι νοση­ρότατο σύνδρομο και διεισδύει ως μεταδοτικός ιός και στους καθ” ημάς εκκλησιαστικούς χώρους. Και το εν λόγω μικρόβιο προκαλεί εξόχως νοσηρά συμπτώ­ματα όπως: οιεξορκισμοί-showή οιεξορκισμοί σε στυλ «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε».Ερωτάει ο εξορκιστής· απαντάει ο διάβολος. Και οι απαντήσεις του διαβόλου (ο οποίος κατά τα άλλα θεωρείται πατήρ του ψεύδους) εκλαμβάνονται όλες ως έγκυρες μαρτυ­ρίες και ως αδιαμφισβήτητα αληθείς ομολογίες!

Γι” αυτά τα φαινόμενα, έλεγε ο μακαριστός Γέρο­νταςΠορφύριος:«Αυτά που γίνονται σήμερα, που με­ρικοί αυτοχειροτονούνται εξορκιστές και εξορκίζουν δημόσια και παρουσία ακροατηρίου, είναι απαράδε­κτο. Συχνά τα δαιμόνια πειράζουν και τους υγιείς που παρακολουθούν εξορκισμούς, και νομίζουν ότι είναι και αυτοί δαιμονισμένοι. Αλλά εκτός από αυτό, πει­ράζουν και τους ιερείς γιατί τους ρίχνουν σε έπαρση».

Αυτά έλεγε ο π. Πορφύριος. Μάλιστα κάποια φο­ρά επέπληξε αυστηρά ένα κληρικό, ο οποίος διάβαζε περισσότερο ίσως από ότι έπρεπε εξορκισμούς σε πε­ρίπτωση νευρασθενούς μάλλον παρά δαιμονισμένου.

«Εσύ είσαι, του λέει, ο Μέγας Αντώνιος, να εξορκίζεις και να εκδιώκεις δαιμόνια; Εφ” όσον δεν είσαι, γιατί τα ταράζεις με τους εξορκισμούς και μετά αφή­νεις το θύμα τους έρμαιο να το βασανίζουν; Ίσως είναι καλύτερο να μνημονεύεις τον πάσχοντα στην Προσκομιδή ή να κάνεις παρακλήσεις γι” αυτόν».Και κατέληγε ο π.Πορφύριος:«Προσοχή, δεν λέω να μη διαβάζονται εξορκισμοί σε ανθρώπους που δεν μπο­ρούν να βοηθήσουν καθόλου τον εαυτό τους· να δια­βάζονται, αλλά με μεγάλη διάκριση και αθόρυβα».

Η Εκκλησία, όπως γνωρίζομε, πάντοτε συνι­στούσε την χρήση των εξορκισμών μετά φειδούς. Οι άγιοι της Εκκλησίας κάθε άλλο παρά εύκολοι και βιαστικοί ήσαν να διαβάζουν εξορκισμούς σε δαιμο­νισμένους.Η ανάγνωση των εξορκισμών ήταν συνή­θως το έσχατο μέσο και όχι το πρώτο, που εχρησιμοποιείτο στην θεραπευτική αγωγή των δαιμονισμένων. Και τότε πάλι γινόταν με πολλή διάκριση,ταπεινά και αθόρυβα.Ποτέshow!

Το Γεροντικό και τα συναξάρια είναι γεμάτα από περιστατικά, που μαρτυρούν του λόγου το αληθές. Και συχνά αυτή η ταπείνωσή τους ενεργούσε δραστι­κότερα στην θεραπεία των δαιμονοπλήκτων.

Έφεραν κάποτε ένα δαιμονισμένο σε μια σκήτη. Και παρ” όλο που έγινε ευχή υπέρ αυτού εν τη Εκ­κλησία ουκ εξήρχετο ο δαίμων. Ην γαρ σκληρός. Και τότε λένε οι κληρικοί: Τι θα κάνουμε με αυτόν τον δαίμονα; Κανείς δεν μπορεί να τον βγάλει, παρά μό­νον ο Αββάς Βησσαρίων. Αλλά, άμα τον παρακαλέ­σουμε, δεν πρόκειται να έλθει ούτε στην Εκκλησία.

Και σκέφτηκαν το εξής: Έβαλαν τον δαιμονισμέ­νο να κοιμηθεί στον τόπο που στεκόταν ο Αββάς μέ­σα στην Εκκλησία. Και το πρωί που ήλθε ο άγιος να προσευχηθεί του είπαν: «Ξύπνα και τον αδελφό, Αββά». Έτσι κι έγινε. Ο Αββάς Βησσαρίων είπε στον κοιμώμενο: «Ξύπνα και βγες έξω». Και θεραπεύθηκε αμέσως ο αδελφός.

Συνοψίζοντας θα μπορούσαμε να πούμε επιγραμματικά:

Η Εκκλησία δεν αντιμετωπίζει την μαγεία με μια άλλη μαγεία. Απορρίπτει κάθε μαγική χρήση των αγιαστικών της μέσων και τονίζει την προσωπική ευθύνη του ανθρώπου για το άνοιγμα θυρών εισόδου στις δαιμονικές ενέργειες.

Το να ζει κανείς εν υπακοή μέσα στην ενότητα της Μιας Εκκλησίας αποτελεί την αναγκαία και ικανή προϋπόθεση νίκης κατά του διαβόλου, απαλ­λαγής από την καταδυναστεία του και περιφρούρη­σης από τις μεθοδείες του. Γιατί η Εκκλησία έχει κε­φαλή Εκείνον, ο οποίος «εις τούτο εφανερώθη, ίνα λύση τα έργα του διαβόλου».