Τι κάνει η Εκκλησία;

Τί κάνει ή ’Εκκλησία;

Τό έρώτημα τό έχουμε ακούσει πολλές φορές, ίσως μάλιστα κάποιες άπό αύτές νά τό έχουμε διατυπώσει καί έμεΐς οί ίδιοι… Τί κάνει ή “Εκκλησία; Τόσα προβλήματα… τόσες πλάνες… τόσες εις βάρος τής πίστεως ένέργειες σκοτεινών κέντρων… ποΰ είναι ή ’Εκκλησία;

Τό έρώτημα, όπως τίθεται, ύπονοεΐ ότι Εκκλησία είναι οί έπίσκοποι καί οί ιερείς, καί έπομένως κατ’ ούσίαν πρός αύτούς άπευθύνεται. Είναι όμως έτσι τά πράγματα;

Πρέπει νά ομολογήσουμε ότι σ’ αύτή τήν άντίληψη κρύβεται κάποιο λάθος καίριο καί ούσιαστικό καί άκρως έπικίνδυνο γιά τήν ’ίδια τή ζωή τής Εκκλησίας. Λάθος πού άποτελεΐ μεγαλύτερο κίνδυνο γιά τήν Εκκλησία άπό όποιαδήποτε έπιβουλή έκδηλώνεται έναντίον της. Άς προσπαθήσουμε νά τό έξηγήσουμε αύτό.

Τό πρώτο, βασικό καί καίριο σημείο είναι νά συνειδητοποιήσουμε ότι ή ’Εκκλησία είναι ό ’ίδιος ό Χριστός, όχι μόνο οί έπίσκοποι καί οί ιερείς. Ή ’Εκκλησία είναι ό Χριστός ένωμένος μαζί μας, μαζί μέ όλους τούς πιστούς. Οί έπίσκοποι καί οί ιερείς δέν είναι τοποτηρητές ούτε άντικαταστάτες τού Χριστού, όπως θεωρείται ό πάπας στόν Παπισμό. Ό Θεός δέν έχει ούτε χρειάζεται άντιπροσώπους καί τοποτηρητές.

Οί ιερείς στήν ’Ορθόδοξη ’Εκκλησία είναι διάκονοι καί ύπηρέτες τού λαού τού Θεού, τών πιστών. Τό άξίωμά τους είναι μέγιστο άλλά δέν είναι έξουσιαστικό είναι ύπηρετικό. Προσφέρουν στούς πιστούς τή θεία Χάρη, αύτή όμως δέν είναι δική τους. Είναι ή χάρη τού Χριστού, καί έκεΐνοι είναι άπλώς οί οικονόμοι, οί διαχειριστές τής χάριτος. Τό λέει πολύ ξεκάθαρα ό άπόστολος Παύλος: «Ούτως ήμάς λογιζέσθω άνθρωπος, ώς ύπηρέτας Χριστού καί οικονόμους μυστηρίων Θεού» (Α’ Κορ. δ’ 1)· κάθε άνθρωπος άς κατανοεί ότι ύπηρέτες τού Χριστού γιά χάρη τού λαού του είμαστε έμεΐς οί Απόστολοι ύπηρέτες καί οικονόμοι τών μυστηρίων τού Θεού.

Αύτός μάλιστα είναι καί ό λόγος γιά τόν όποιο οί ιερείς δέν είναι ξεχωρισμένοι άπό τό ύπόλοιπο σώμα τών πιστών, ούτε είναι περισσότερο μέλη τού σώματος τής ’Εκκλησίας άπό τούς άλλους πιστούς. Είναι καί αύτοί μέλη τού ίδιου σώματος τής ’Εκκλησίας, άποτελοϋν μαζί μέ τούς λαϊκούς τόν λαό τού Θεού καί έχουν τήν ίδια ανάγκη σωτηρίας πού έχει ό οποιοσδήποτε άλλος πιστός. Άρα καί οί κληρικοί καί οί λαϊκοί είμαστε έξίσου ύπεύθυνοι γιά τά μεγάλα ζητήματα τής πίστεως καί τά προβλήματα τής ’Εκκλησίας.

Θεωρώντας άτι ’Εκκλησία είναι οί έπίσκοποι καί οί ιερείς διαστρέφουμε πλήρως τήν άλήθεια τής ’Εκκλησίας. Γιατί; Διότι ή άντίληψη αύτή μεταβάλλει τήν ’ίδια τή φύση τής ’Εκκλησίας, άλλάζει τόν χαρακτήρα της, τή δομή της, τά πολίτευμά της. Τήν μετατρέπει σέ σύστημα άνθρώπινο, έγκόσμιο, άντιευαγγελικό. Γι’ αύτό καί ή φράση «τί κάνει ή Εκκλησία;» (μέ τήν έννοια τού τί κάνουν οί έπίσκοποι καί οί ιερείς) είναι άπολύτως άπαράδεκτη στά χείλη ένός ’Ορθόδοξου Χριστιανού.

Άρα;…

Άρα τό έρώτημα όπως τό διατυπώσαμε στήνάρχή, δένέχει θέση.Ή μάλλον έχει θέση άλλά διαφορετική άπό αύτή στήν όποια συνήθως τό τοποθετούμε. Στή σωστή θέση του τό έρώτημα «τί κάνει ή ’Εκκλησία;» σημαίνει: Τί κάνουμε έμεΐς; Τί κάνω έγώ γιά τό συγκεκριμένο ζήτημα;

Μέ τόν τρόπο αύτό, τό έρώτημα γίνεται έλεγκτικό γιά μάς τούς ίδιους. Είναι ένα αύστηρό καί άτεγκτο αύτοκατηγορητήριο, μιά αύτοκαταδίκη γιά τόν καθένα άπό μάς. Διότι είμαστε συνυπεύθυνοι όλοι μέσα στήν ’Εκκλησία. Όποιαδήποτε τυχόν άλλη άντίληψη περί μονομερούς εύθύνης τών κληρικών δέν είναι άπλώς λάθος, είναι αίρεση, διότι, όπως είπαμε, μεταβάλλει τήν ούσία τής ’Εκκλησίας.

Άναμφιβόλως, λόγω τής θέσεώς τους οί κληρικοί έχουν αύξημένη εύθύνη. Όμως καί οί λαϊκοί έχουν εύθύνη. Όλοι, μικροί καί μεγάλοι, άνδρες καί γυναίκες.

Είναι καιρός, είναι ή τελευταία ώρα, είναι ή πιό κρίσιμη στιγμή νά τό συνειδητοποιήσουμε αύτό, διότι τρομερά γεγονότα έπέρχονται ραγδαία καί ό κόσμος μας όλος βυθίζεται στό πιό πυκνό σκοτάδι τής ιστορίας του. Μπροστά σέ μιά τέτοια έφιαλτική προοπτική οφείλουμε όλοι μαζί, κληρικοί καί λαϊκοί, νά προχωρούμε άγκαλιασμένοι σέ μιά άρρηκτη ένότητα, γιά νά σταθούμε άκλόνητοι καί άσυμβίβαστοι στούς μεγάλους πειρασμούς, πού ήδη μάς έχουν άσφυκτικά περικυκλώσει. Τότε καί μόνον έτσι θά αισθανθούμε τή δύναμη τού Χριστού νά μάς ένισχύει, καί θά άξιωθοΰμε νά δούμε πάνω στά πράγματα τή συντριβή τών σατανικών έπιβουλών καί έναν νέο ολόλαμπρο θρίαμβο τής Εκκλησίας μας.