Η σταύρωση του παπα - Σκρέκα
Το 1947 ο ιερός Κλήρος πρόσφερε, εκτός των άλλων κληρικών , κι ενα μάρτυρα,
που υπέστη το ίδιο μαρτύριο
με το Χριστό. Πρόκειται για τον Ιερέα Γεώργιο Σκρέκα, εφημέριο του
χωριού Μεγάρχης Τρικκάλων, που μετά απο βασανιστήρια, σταυρώθηκε από
τους κομμουνιστές ανήμερα τη Μεγάλη Παρασκευή πάνω σ' ενα ελατο, που
είχε σχήμα Σταυρού. Να μερικά αποσπάσματα σχετικά με το μαρτύριό του,
από τη σχετική Εκθεση που υπόβαλε την 1η Μαΐου 1947 στην Ιερά Σύνοδο ο
Μητροπολίτης Τίκκης Χερουβείμ:
«την 27η Μαρτίου 1947 ο ιερεύς Γεώργιος Σκρέκας επληροφορήθη εις το χωρίον Μεγάρχης, οτι οι εαμοκομμουνισταί Μεγάρχης εκαμαν συμβούλιον είς ο απεφασίσθη να τον απογυμνώσουν από παντός περιουσιακού στοιχείου . Όντως την νύκτα της 27ης πρός την 28ην Μαρτίου μεταβάντες οι λησταντάρται εις την οικίαν του του αφήρεσαν ... (τα πάντα) ... Μη αρκεσθέντες όμως εις ταύτα , αφού εξεκένωσαν τους σταύλους εκ τών ζώων και επεφόρτισαν τον πατέρα του ιερέως και τον θείον του Αθανάσιον Σκρέκαν να συνοδεύσουν τα ζώα εις το χωρίον Πρόδρομος, ακολουθούμενοι υπό δύο ενόπλων ληστανταρτών, ενέκλεισαν τον ιερέα Γεώργιον Σκρέκαν εντός ενός εκ των σταύλων κι εκεί ήρχισαν να τον δέρουν αγρίως, ζητούντες παρ' αυτού και άλλα χρήματα. Η πρεσβυτέρα του ακούσασα τάς φωνάς και οιμωγάς του συζύγου της προσέτρεξε εις τον Ισκαριώτην Αθανάσιον Ίτσιον, κομμουνιστην εκ των σπουδαιοτέρων στελεχών του Κ.Κ.Ε. και εις άλλα μέλη της αυτοαμύνης Μεγάρχης, εκλιπαρούσα μετά δακρύων την απελευθέρωσιν του συζύγου της και την κατάπαυσιν του ξυλοκοπήματος. Δυστυχώς, ο εν λόγω Ισκαριώτης και οι άλλοι δεν ηθέλησαν να ακούσουν την παράκλησίν της, και ουδέν έπραξαν υπέρ του συλληφθέντος. Την ιδίαν νύκτα περί το μεσονύκτιον παρέλαβον τον Ιερέα Γεώργιον Σκρέκαν αιμόφυρτον, ημίγυμνον και ανυπόδητον και ωδήγουν τούτον πρός το χωρίον Γοργογύριον. Η πρεσβυτέρα σπεύσασα και πάλιν πρός τον Ισκαριώτην Ίτσιον και τους συντρόφους του παρεκάλεσε τούτους να υπάγουν μαζί της εις Γοργογύριον, διά να ίδουν τι θ' άπογίνη ο Ιερεύς. Μη δυνάμενος ο Ίτσιος να αρνηθή μετά δύο άλλων κομμουνιστών εκ Μεγάρχης, ηκολούθησαν την πρεσβυτέραν μέχρι Γοργογυρίου. Όταν εφθασαν εις Γοργογύριον επεσκέφθησαν τον απαχθέντα Ιερέα εκεί όπου είχαν τούτον φυλακίσει, και ο δήθεν υπερασπιστής του Ίτσιος προσεποιείτο ότι θέλει δήθεν να τον σώση, αλλά δεν δύναται, ενω αυτός ήτο ο ηθικός αυτουργός του όλου δράματος.
Ο μελλοθάνατος εζήτησε τον Ιερέα Γοργογυρίου, όστις και μετέβη να τον ίδη. Ούτος παρεκάλεσεν τον επικεφαλής των ληστοσυμμοριτών, όπως αφεθή ο ιερεύς να έπιστρέψη εις την οικογένειάν του, αλλ' ο άρχιληστής τω απήντησεν ότι: «..άλλοθεν λαμβάνει διαταγάς καί τίποτε δεν δύναται να κάμη », εζήτησεν μόνον εν ζευγος καλτσών διά τον μελλοθάνατον και ο ιερεύς Γοργογυρίου εξεδύθη τις κάλτσας του και τα εδωκεν, ο δε Ίτσιος εδωκεν εν παλαιόρασον και εσκέπασε την γυμνότητα του μελλοθανάτου. 'Εν βαθυτάτη συγκινήσει και μετά δακρύων μετ' όλίγων ησπάσθη ο μελλοθάνατος τον παρηγορούντα αυτόν εφημέριον Γοργογυρίου , είπων μεταξύ άλλων προς αυτόν τά έξ ή ς : « Ο Θεός γνωρίζει τι θ' απογίνω. Εάν διά του μαρτυρίου με καλεί πλησίον Του. ας είναι ευλογημένον το όνομά Του. το θέλημά Του ας γίνη », Και ούτω απεχωρίσθησαν Καθ' ήν στιγμήν τον απήγον εκ Γοργογυρίου, ιδών την πρεσβυτέραν του μακρόθεν, της είπεν : «Εδώ είσαι και σύ, Παπαδιά; Έλπιζε είς τον Θεόν . Εκείνος διευθύνει, υπομονή» . Κατόπιν τον παρέλαβον μαζύ των οι έφιπποι λησταντάρται και ωδήγησαν αυτόν εις το χωρίον Τύρναν . Πρός παραπλάνησιν της πρεσβυτέρας εθεσαν αυτόν επι ίππου , αναχωρούντες εκ Γοργογυρίου, άλλ' όλίγον έξωθεν αυτού επέζευσαν τούτον, ινα βαδίση πρός τον Γολγοθά του πεζός, διότι ο ίππος μετ' όλίγον επέστρεψεν άνευ αναβάτου εις το Γοργογύριον. Είς την Τύρναν εστάθμευσαν εις την οικίαν Καλαμάρα, του οποίου η σύζυγος μετέβη να κάμη ενα καφέ εις τον μελλοθάνατον Ιερέα, αλλ' ως ότου φέρη τον καφέ οι αντάρται απαγαγόντες τον ιερέα, εφυγαν και ουδένα αυτη εύρεν εκεί. Εκ Τύρνης μετηγαγον τον ιερέα, έν τη ιδία αθλιεστάτη καταστάσει διατελούντα, εις Ξυλοπάροικον και εκείθεν εις Νεραϊδοχώριον, εκεί δε φυλακίσαντες τούτον ανά πάσαν ημέραν κατεβασάνιζον αυτόν από της 29-3-47 μέχρι τής Μεγάλης Παρασκευής , όπότε καί εσταύρωσαν αυτόν, επι σταυροειδούς δένδρου ελάτης, και όταν εξεψύχησεν ερριψαν αυτόν εις μίαν χαράδραν, τελείως γιψνόν, σκεπάσαντες το λείψανον με κλάδους και με σωρόν πετρών, με τον σκοπόν να χαθοϋν τα ίχνη του. Μόλις όμως απηλευθερώθη το Νερα ϊδοχώριον, είς εκ τών αξιωματικών του Στρατού, ο Νικόλαος Χονδρός, αναζητήσας το λείψανον εύρεν τούτο είς ην κατάστασιν περιγράφομεν. Προσκαλέσω τον Ιερέα του Νεραϊδοχωρίου εκήδευσεν αυτόν προχείρως εκεί, και έθαψεν αυτόν εις Νεραϊδοχώριον, Αλλ ' ο αδελφός του σταυρωθέντος Ιερέως Κωνσταντίνος Σκρέκας. μεταβάς μέχρι Νεραϊδοχωρίου, ανεκόμισε το λεί ψανον και μετέφερε τούτο εις Τρίκκαλα, όπου τω εγένετο πάνδημος κηδεία εις ην συμμετέχομεν και ημείς εκφωνήσαντες αυτω λόγον , λαβόντες ως θέμα το του Παύλου ρητόν: « Εγώ γάρ τά στίγματα του Κυρίου εν τω σώματι μου βαστάζω.... » Ανω δε των 60 Ιερέων εκ των χωρίων κατελθόντες, συνώδευσαν μέχρι του νεκροταφείου το λείψανον, βαστάζονες οί ίδιοι το φέρετρον (...) Αί κακώσεις του σώματος του ιερέως Γεωργίου Σκρέκα ήσαν αί εξής: Η κεφαλη έφερε τρεις οπάς, ανά μίαν εις έκαστον κρόταφον καί μίαν είς το μέσον, διότι εκαρφωσαν το κεφάλι με περόνια. Επί τής δεξιάς πλευράς εφερεν μίαν λογχιά. Λόγω των πολλαπλών καταγμάτων, αι χείρες και οι πόδες ήσαν κομματιασμένοι και οι οφθαλμοί εξωρυγμένοι... Δεν παραλείπομεν δέ να γνωρίσωμεν τω Ιερά Συνόδω, ότι πρόκειται περί Ιερέως, όστις απετέλει το σέμνωμα της Ιερωσύνης έν τω έπαρχία ημών , διότι ουδεμιάς χριστιανικής αρετής εστερείτο .»
ΠΗΓΗ: ΝΙΚΟΥ ΡΟΔΙΤΣΑ: 1946 - 1949 - Τα χρόνια της κρίσης
«την 27η Μαρτίου 1947 ο ιερεύς Γεώργιος Σκρέκας επληροφορήθη εις το χωρίον Μεγάρχης, οτι οι εαμοκομμουνισταί Μεγάρχης εκαμαν συμβούλιον είς ο απεφασίσθη να τον απογυμνώσουν από παντός περιουσιακού στοιχείου . Όντως την νύκτα της 27ης πρός την 28ην Μαρτίου μεταβάντες οι λησταντάρται εις την οικίαν του του αφήρεσαν ... (τα πάντα) ... Μη αρκεσθέντες όμως εις ταύτα , αφού εξεκένωσαν τους σταύλους εκ τών ζώων και επεφόρτισαν τον πατέρα του ιερέως και τον θείον του Αθανάσιον Σκρέκαν να συνοδεύσουν τα ζώα εις το χωρίον Πρόδρομος, ακολουθούμενοι υπό δύο ενόπλων ληστανταρτών, ενέκλεισαν τον ιερέα Γεώργιον Σκρέκαν εντός ενός εκ των σταύλων κι εκεί ήρχισαν να τον δέρουν αγρίως, ζητούντες παρ' αυτού και άλλα χρήματα. Η πρεσβυτέρα του ακούσασα τάς φωνάς και οιμωγάς του συζύγου της προσέτρεξε εις τον Ισκαριώτην Αθανάσιον Ίτσιον, κομμουνιστην εκ των σπουδαιοτέρων στελεχών του Κ.Κ.Ε. και εις άλλα μέλη της αυτοαμύνης Μεγάρχης, εκλιπαρούσα μετά δακρύων την απελευθέρωσιν του συζύγου της και την κατάπαυσιν του ξυλοκοπήματος. Δυστυχώς, ο εν λόγω Ισκαριώτης και οι άλλοι δεν ηθέλησαν να ακούσουν την παράκλησίν της, και ουδέν έπραξαν υπέρ του συλληφθέντος. Την ιδίαν νύκτα περί το μεσονύκτιον παρέλαβον τον Ιερέα Γεώργιον Σκρέκαν αιμόφυρτον, ημίγυμνον και ανυπόδητον και ωδήγουν τούτον πρός το χωρίον Γοργογύριον. Η πρεσβυτέρα σπεύσασα και πάλιν πρός τον Ισκαριώτην Ίτσιον και τους συντρόφους του παρεκάλεσε τούτους να υπάγουν μαζί της εις Γοργογύριον, διά να ίδουν τι θ' άπογίνη ο Ιερεύς. Μη δυνάμενος ο Ίτσιος να αρνηθή μετά δύο άλλων κομμουνιστών εκ Μεγάρχης, ηκολούθησαν την πρεσβυτέραν μέχρι Γοργογυρίου. Όταν εφθασαν εις Γοργογύριον επεσκέφθησαν τον απαχθέντα Ιερέα εκεί όπου είχαν τούτον φυλακίσει, και ο δήθεν υπερασπιστής του Ίτσιος προσεποιείτο ότι θέλει δήθεν να τον σώση, αλλά δεν δύναται, ενω αυτός ήτο ο ηθικός αυτουργός του όλου δράματος.
Ο μελλοθάνατος εζήτησε τον Ιερέα Γοργογυρίου, όστις και μετέβη να τον ίδη. Ούτος παρεκάλεσεν τον επικεφαλής των ληστοσυμμοριτών, όπως αφεθή ο ιερεύς να έπιστρέψη εις την οικογένειάν του, αλλ' ο άρχιληστής τω απήντησεν ότι: «..άλλοθεν λαμβάνει διαταγάς καί τίποτε δεν δύναται να κάμη », εζήτησεν μόνον εν ζευγος καλτσών διά τον μελλοθάνατον και ο ιερεύς Γοργογυρίου εξεδύθη τις κάλτσας του και τα εδωκεν, ο δε Ίτσιος εδωκεν εν παλαιόρασον και εσκέπασε την γυμνότητα του μελλοθανάτου. 'Εν βαθυτάτη συγκινήσει και μετά δακρύων μετ' όλίγων ησπάσθη ο μελλοθάνατος τον παρηγορούντα αυτόν εφημέριον Γοργογυρίου , είπων μεταξύ άλλων προς αυτόν τά έξ ή ς : « Ο Θεός γνωρίζει τι θ' απογίνω. Εάν διά του μαρτυρίου με καλεί πλησίον Του. ας είναι ευλογημένον το όνομά Του. το θέλημά Του ας γίνη », Και ούτω απεχωρίσθησαν Καθ' ήν στιγμήν τον απήγον εκ Γοργογυρίου, ιδών την πρεσβυτέραν του μακρόθεν, της είπεν : «Εδώ είσαι και σύ, Παπαδιά; Έλπιζε είς τον Θεόν . Εκείνος διευθύνει, υπομονή» . Κατόπιν τον παρέλαβον μαζύ των οι έφιπποι λησταντάρται και ωδήγησαν αυτόν εις το χωρίον Τύρναν . Πρός παραπλάνησιν της πρεσβυτέρας εθεσαν αυτόν επι ίππου , αναχωρούντες εκ Γοργογυρίου, άλλ' όλίγον έξωθεν αυτού επέζευσαν τούτον, ινα βαδίση πρός τον Γολγοθά του πεζός, διότι ο ίππος μετ' όλίγον επέστρεψεν άνευ αναβάτου εις το Γοργογύριον. Είς την Τύρναν εστάθμευσαν εις την οικίαν Καλαμάρα, του οποίου η σύζυγος μετέβη να κάμη ενα καφέ εις τον μελλοθάνατον Ιερέα, αλλ' ως ότου φέρη τον καφέ οι αντάρται απαγαγόντες τον ιερέα, εφυγαν και ουδένα αυτη εύρεν εκεί. Εκ Τύρνης μετηγαγον τον ιερέα, έν τη ιδία αθλιεστάτη καταστάσει διατελούντα, εις Ξυλοπάροικον και εκείθεν εις Νεραϊδοχώριον, εκεί δε φυλακίσαντες τούτον ανά πάσαν ημέραν κατεβασάνιζον αυτόν από της 29-3-47 μέχρι τής Μεγάλης Παρασκευής , όπότε καί εσταύρωσαν αυτόν, επι σταυροειδούς δένδρου ελάτης, και όταν εξεψύχησεν ερριψαν αυτόν εις μίαν χαράδραν, τελείως γιψνόν, σκεπάσαντες το λείψανον με κλάδους και με σωρόν πετρών, με τον σκοπόν να χαθοϋν τα ίχνη του. Μόλις όμως απηλευθερώθη το Νερα ϊδοχώριον, είς εκ τών αξιωματικών του Στρατού, ο Νικόλαος Χονδρός, αναζητήσας το λείψανον εύρεν τούτο είς ην κατάστασιν περιγράφομεν. Προσκαλέσω τον Ιερέα του Νεραϊδοχωρίου εκήδευσεν αυτόν προχείρως εκεί, και έθαψεν αυτόν εις Νεραϊδοχώριον, Αλλ ' ο αδελφός του σταυρωθέντος Ιερέως Κωνσταντίνος Σκρέκας. μεταβάς μέχρι Νεραϊδοχωρίου, ανεκόμισε το λεί ψανον και μετέφερε τούτο εις Τρίκκαλα, όπου τω εγένετο πάνδημος κηδεία εις ην συμμετέχομεν και ημείς εκφωνήσαντες αυτω λόγον , λαβόντες ως θέμα το του Παύλου ρητόν: « Εγώ γάρ τά στίγματα του Κυρίου εν τω σώματι μου βαστάζω.... » Ανω δε των 60 Ιερέων εκ των χωρίων κατελθόντες, συνώδευσαν μέχρι του νεκροταφείου το λείψανον, βαστάζονες οί ίδιοι το φέρετρον (...) Αί κακώσεις του σώματος του ιερέως Γεωργίου Σκρέκα ήσαν αί εξής: Η κεφαλη έφερε τρεις οπάς, ανά μίαν εις έκαστον κρόταφον καί μίαν είς το μέσον, διότι εκαρφωσαν το κεφάλι με περόνια. Επί τής δεξιάς πλευράς εφερεν μίαν λογχιά. Λόγω των πολλαπλών καταγμάτων, αι χείρες και οι πόδες ήσαν κομματιασμένοι και οι οφθαλμοί εξωρυγμένοι... Δεν παραλείπομεν δέ να γνωρίσωμεν τω Ιερά Συνόδω, ότι πρόκειται περί Ιερέως, όστις απετέλει το σέμνωμα της Ιερωσύνης έν τω έπαρχία ημών , διότι ουδεμιάς χριστιανικής αρετής εστερείτο .»
ΠΗΓΗ: ΝΙΚΟΥ ΡΟΔΙΤΣΑ: 1946 - 1949 - Τα χρόνια της κρίσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου