Η αιτία των πειρασμών, η ωφέλεια και η διαφορά τους

Αββάς Μάρκος

Αν δεν αποτύχαινε ο Πέτρος στο νυκτερινό ψάρεμα δεν θα πετύχαινε από ψάρεμα της ημέρας και αν δεν τυφλωνόταν στα μάτια ο Παύλος δεν θα φωτιζόταν από νου και αν δεν χαρακτηριζόταν ως βλάσφημος ο Στέφανος, δεν θ’ άνοιγαν οι ουρανοί για να δει το Θεό.

Όπως η εργασία που είναι σύμφωνη με το θέλημα του Θεού λέγεται αρετή, έτσι και η απροσδόκητη θλίψη ονομάζεται πειρασμός.

Ο Θεός έστελνε πειρασμούς στον Αβραάμ, δηλαδή του προξενούσε θλίψεις για το συμφέρον του∙ όχι για να μάθει τι άνθρωπος ήταν – γιατί τον γνώριζε Αυτός που γνωρίζει τα πάντα και πριν από τη γένεσή τους -, αλλά για να του δώσει αφορμές να τελειοποιήσει την  πίστη του.

Κάθε θλίψη ελέγχει την κλίση του θελήματος, αν κλίνει στα δεξιά ή στ’ αριστερά. Γι’ αυτό η θλίψη που μας συμβαίνει λέγεται πειρασμός, επειδή χαρίζει στο μέτοχό της πείρα (δηλαδή γνώση μετά από δοκιμασία) των κρυφών θελημάτων του.

Κάθε αθέλητη θλίψη να σου γίνεται αφορμή μνήμης του Θεού, και δεν θα σου λείψει ποτέ αφορμή για μετάνοια.

Μη λες πως απέκτησες αρετή δίχως θλίψη∙ γιατί, λόγω της ανέσεως, είναι αδοκίμαστη.

Κάθε αθέλητης θλίψεως να αναλογίζεσαι το αποτέλεσμα, και θα βρεις σ’ αυτό την εξάλειψη κάποιας αμαρτίας.

Μη νομίζεις ότι κάθε θλίψη έρχεται στους ανθρώπους εξαιτίας των αμαρτιών. Υπάρχουν κάποιοι που ευαρεστούν το Θεό, και όμως έχουν πειρασμούς. Γιατί είναι γραμμένο: «Ασεβείς και άνομοι εκδιωχθήσονται». Γραμμένο όμως είναι και τούτο: «Οι θέλοντες ευσεβώς ζην εν Χριστώ Ιησού διωχθήσονται».

Εκείνος που τιμά τον Κύριο, εκτελεί όσα Αυτός διατάζει. Και όταν σφάλει ή παρακούσει, υπομένει τις συνέπειες, αφού οφείλονται στον ίδιο.

Απόδειξη της αληθινής γνώσεως είναι η υπομονή των θλίψεων και το να μην κατηγορούμε τους ανθρώπους για τις συμφορές μας.

Αν δεν θέλεις να παθαίνεις κακό, μην θέλεις να κάνεις το κακό. Γιατί το ένα ακολουθεί αναπόφευκτα το άλλο∙ «ο γαρ εάν σπείρη άνθρωπος, τούτο και θερίσει».

Από Τον Ευεργετινό