Σοφία Τσέκου, εκπαιδευτικός: Λέω όχι στο συμπεθεριό με τον Διάβολο.

Σοφία Τσέκου, εκπαιδευτικός

Λέω όχι  στο συμπεθεριό με τον Διάβολο.

Γράφει η Σοφία Τσέκου, εκπαιδευτικός. 

Έχουμε χάσει πια τα νοήματα των εννοιών σε τούτες τις παράξενα μπερδεμένες ημέρες που ζούμε.

Την ελευθεριότητα την αντιλαμβανόμαστε ως ελευθερία, το αίσχος ως ασχημοσύνη, το ανίερο και  βέβηλο, απλά, ως ασεβές, τη χαζομαγκιά  ως τσαγανό και τον Καρβέλα καλλιτέχνη...

Το τελευταίο, άρτι κυκλοφορηθέν, μουσικό άσμα, που ηχεί ακόμα κακόηχο στα αυτιά μου, έχει υπερβεί τα προ πολλού υπερπεπηδημένα όρια του ανεκτού...

Ο... «πολύς»  και ελευθέρων λόγων ίσως και ηθών, πάντως σίγουρα φραγμών, κύριος Νίκος Καρβέλας συνεχίζει να επιμένει και να παρουσιάζει εαυτόν ως καλλιτέχνη που τις τέχνες κατεργάζεται, υπηρετεί, και δυστυχώς μέσω αυτών νομίζει ότι δημιουργεί.

Από πού να αρχίσω!!

Και μόνο ο τίτλος του τραγουδιού  του «Ο διάβολος είναι από την Ελλάδα»  στόχο έχει να προκαλέσει και να τσιγκλίσει τους, κατά την Καρβέλεια λογική, φανατισμένους….  «χριστιανοταλιμπάν»  που τυγχάνουν και ολίγο παραπάνω πατριώτες. Η πρόκληση, η χωρίς στόχο, σκοπό και ουσία,  ήταν πάντα στις προσφιλείς του μεθόδους και στα  χιλιοφορεμένα τερτίπια, που  τις τελευταίες δεκαετίες χρησιμοποιεί, προκειμένου να κρατηθεί στο καλλιτεχνικό  στερέωμα και κυρίως στο κλίμα που θέλει να διαμορφώνει, εντός κυρίως νεανικών ακροατηρίων.

Αν, κριτήριο για τούτο το τραγούδι του ήταν, να κάνει δυναμική και εντυπωσιακή την καλλιτεχνική παρουσία του, νομίζω ότι κατάφερε να υπερτονίσει την  ποιοτική μηδαμινότητά του.

Κάποια πράγματα στη ζωή είναι αξίες, είναι αξιώματα κεφαλαιώδους σημασίας, είναι αρχές μη αμφισβητήσιμες. Αποτελούν πλαίσιο αναφοράς με αξιακό προσανατολισμό και δεν λοιδορούνται, πολλώ δε μάλλον δεν προσβάλλονται.

Όχι στο όνομα μιας δήθεν καλλιτεχνίζουσας ελευθερίας, να ισοπεδώνονται τα πάντα. Ποιος νομιμοποιεί τον κάθε καλλιτέχνη, ποιητική αδεία,  να χλευάζει σύμβολα, πίστη και θρησκευτικά συναισθήματα;

Το εν λόγω τραγούδι, δείγμα κορυφαίας ύβρεως στο πρόσωπο του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού, είναι μια σκέτη βρισιά στον χριστιανισμό και ένας δοξαστικός ύμνος στον αντι-θεάνθρωπο που έρχεται με την μουσική υπόκρουση ανάλογων ασμάτων και  χασμάτων να τα....σαρώσει όλα (αρνούμαι βλέπετε να χρησιμοποιώ την αθυρόστομη Καρβέλειο γλώσσα ως δείγμα πολύ «προχώ-» ατόμου·  περιορίζομαι σε πιο συντηρητικούς κομψευόμενους  όρους.)

Από την άλλη, αναρωτιέμαι εάν ο νοήμων δημιουργός αυτού του ...καλλιτεχνήματος, αναφερόταν όχι στον Έλληνα (και συμπατριώτη μας βεβαίως) διάβολο, ούτε στον αρχαιοελληνικό θεό της μυθολογίας Πάνα, ούτε ακόμα στον χριστιανισμό και τους πιστούς ανά τους αιώνες, αλλά παρουσίαζε τον Σατανά, πατριωτάκι των Αράβων, τον «έξω από ΄δω» ένδοξο πρόγονο του Αλλάχ και τον μουσουλμανισμό  ως σαρωτή και καταστροφέα των πάντων, τότε, τι  θα γινόταν στο πανελλήνιο και όχι μόνο; Ο κακός χαμός!!! Αυτό θα γινόταν. Θα είχαν ξεσηκωθεί οι πέτρες να ξεπλύνουν την προσβολή στην πίστη  και στην θρησκεία.

Υποθέτω πάντως ότι, ουδείς εκ των  δήθεν πεφωτισμένων πρωτοποριακών καλλιτεχνών και των τάχα  «προχωρημένων» δημιουργών έχουν  τα κότσια ή την, κατά το κοινώς λεγόμενο,  μαγκιά  να θίξουν οποιαδήποτε άλλη θρησκεία εκτός από αυτή που προσβάλουν, μη σεβόμενοι αυτή ακριβώς την ελευθερία που τους παρέχει το πρόσωπο του Χριστού, να μπορούν δηλαδή ακόμα και να Τον πετροβολούν.

Απορώ όμως και ερωτώ: πέρα από την διαφημιστική φασαρία που ήθελε να προκαλέσει το συγκεκριμένο τραγούδι και να κάνει θεαματικό το ντεμπούτο του, τί ανάγκες καλύπτει; Τί  καλλιτεχνικές ανησυχίες  εκφράζει και πώς ο δημιουργός στίχων και μουσικής ολοκληρώνεται και εξελίσσεται μέσα από μια τέτοια δουλειά; Πώς συνδυάζεται, τέλος πάντων, η ψυχοπνευματική ανθρώπινη ισορροπία και αρμονία του καλλιτέχνη  και του κοινού του με τέτοια δυσώδη δημιουργήματα;

Θα ήθελα να ξέρω την απάντηση στο ερώτημα «γιατί ένα τέτοιο τραγούδι», πού απευθύνεται, τί προετοιμάζει, ποιους  και πώς κατευθύνει;

Απάντηση που νομίζω ότι δεν είναι ούτε απλή και κυρίως ούτε αθώα. Και όχι, δεν με πείθουν κάτι χλιαρές και επιφανειακές προσεγγίσεις ότι δηλαδή μέσω των στίχων του τραγουδιού γίνεται μια ιστορική αναδρομή σε γεγονότα και καταστάσεις. Ότι απλώς  τα λόγια αναφέρονται στα συμβάντα μέσω των αιώνων με ένα τρόπο κάπως εκκεντρικό, όπως ταιριάζει, βρε αδερφέ, στην μοντέρνα τέχνη.

Ούτε πάλι  με πείθει η  εξαιρετικά επικίνδυνη θέση ότι «όλα επιτρέπονται». Μια άποψη  κατά την οποία, ως φαίνεται από το τραγούδι, επιτρέπεται να χρησιμοποιούμε το μισητό όνομα του διαβόλου σιγοτραγουδώντας το κιόλας, διασκεδάζοντας επίσης, υβρίζοντας την πίστη μας και περιπαίζοντας την ιερότητα του Χριστού.

Όσο για τη μουσική, ανταποκρίνεται πλήρως στο ρόλο της εξυπηρετώντας την τύπωση λόγου και ρυθμού ταυτόχρονα, στα μύχια του υποσυνείδητου. Σε τέμπο γρήγορο, ευχάριστο, «πιασάρικο», ζωηρό και επαναλαμβανόμενο καθηλώνει τον νου σε μια μόνιμη και κατευθυνόμενη επανάληψη του «ρεφραίν» που είναι και όλο το ζουμί.

Να μάθεις φίλε μου, να εμπεδώσεις και να επαναλαμβάνεις ως άβουλο φερέφωνο, άλαλο και μπάλαλο ότι ο διάβολος είναι από την Ελλάδα. Δεν μένει παρά, να πας να τον συναντήσεις.

Δυστυχώς , όπως και με τους πολιτικούς, έχουμε τους ...καλλιτέχνες που μας ταιριάζουν και μας αξίζουν

Δεν μένει παρά να τους πετάξουμε στο "πυρ το εξώτερον"

Υ.Γ.

Διακινδυνεύω το ενδεχόμενο να υποπίπτω άθελά μου σε μια έμμεση διαφήμιση του ρυπογόνου γλωσσικώς και  μουσικώς φερόμενου καλλιτεχνήματος.

 Ο λόγος που το επιχειρώ και αναφέρομαι σε αυτό το.. ... «άσμα ασμάτων» είναι ότι είμαι έμπλεως  ιερής οργής και εμετικής αηδίας.