“Η ιστορική Τριπολιτσά υπεδέχθη το Ιερόν Λείψανον της Αγίας Παρθενομάρτυρος Ακυλίνας της Ζαγκλιβερινής”

Υπό Αιδεσιμόλ. Δημητρίου Λυμπεροπούλου, εφημερίου Ιερού Ναού Προφ. Ηλιού Τριπόλεως.

“Ζαγκλιβέριον χαίρει εν τη αθλήσει σου, η δε βλαστήσασα κώμη ως άνθος  εύοσμον, Ακυλίνα  του  Χριστού  καλλιπάρθενε,  συ  γαρ  ενήθλησας στερρώς και εδέξω εκ Θεού, το στέφος της αφθαρσίας, εκδυσωπούσα απαύστως, ελεηθήναι τας ψυχάς ημών.”

Η Ορθόδοξος  Εκκλησία μας, διέτρεξε μακράς περιόδους διωγμών, που έχουν γραφεί με ανεξίτηλα χρυσά γράμματα εις τας δέλτους της.

Από την εποχή των κατακομβών, του Κολοσσαίου της Ρώμης (Νέρωνες, Διοκλητιανοί), ιδία δε μέσα στα 400 χρόνια της Τουρκοκρατίας, “που τα σκίαζε

η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά”, ένα νέφος Μαρτύρων και Νεομαρτύρων, ξεπήδησε μέσα από τον πολυβασανισμένον τόπον μας, για να τονώσουν το ηθικό των Χριστιανών.

    Η  Εκκλησία  που  είναι  Θεοϊδρυτη,  βασισμένη  στο  Τίμιον  Αίμα  του Χριστού και των Μαρτύρων.

    Η Εκκλησία που είναι η ζωή του Χριστού η αληθινή.

    Η Ορθόδοξος Εκκλησία, που δεν είναι έννοια, θεωρία, ιδεολογία και ηθικός στοχασμός.

    Η Εκκλησία που μας ανακουφίζει, μας μεταμορφώνει, μας αγιάζει.

    Εκκλησία που σημαίνει ζωντανή και ουσιαστική κοινωνία ανθρώπων.

Ο μακαριστός Μητροπολίτης Κοζάνης, μας λέγει:

“Πρόσωπον είναι ο Θεός, πρόσωπον είναι ο άνθρωπος, δια τούτο και η μεταξύ των κοινωνία είναι προσωπική.”

Η Εκκλησία πάντοτε εν καιρώ διωγμών, υπήρξε η μεγάλη Μάνα, που εδέχθη στις αγκάλες της τους διωκομένους, τους ταλαιπωρημένους, τους τυραννουμένους, δίδοντάς τους την πνευματικήν εκείνη απαραίτητον τροφήν για να αντεπεξέλθουν στους πόνους και τα μαρτύρια.

Τα Αγιολόγια και τα Συναξάρια της Εκκλησίας μας γέμουν από τους βίους των Αγίων, τα μαρτύρια και τα θαύματά τους.

Μέσα από τα Πατερικά κείμενα εξάγεται και είναι παγκοίνως γνωστόν, ότι ο κάθε Άγιος είναι ο ίδιος ο Χριστός επαναλαμβανόμενος. Στο πρόσωπον των  Αγίων  επαναλαμβάνεται  η  ίδια  η  ζωή  του  Χριστού  με  οποιονδήποτε τρόπον.

Διακεκριμένος θεολόγος γράφει : “Η ζωή της Εκκλησίας είναι ένα θαύμα. Κάθε στιγμή γίνονται θαύματα.

Το θαύμα είναι η επέμβασις της Θείας Χάριτος, κατά τρόπον ανώτερον της ανθρώπινης φύσεως και των φυσικών νόμων.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μας λέγει : Τα θαύματα γίνονται για  να ενισχύσουν  την  πίστιν  των  μελών  της,  ως  και  να  οδηγήσουν  και  άλλους ανθρώπους εις την Εκκλησίαν.

Οι Άγιοι σύμφωνα με τα λόγια του Θεού, τόσον εν τη ζωή των, όσων και μετά, θαυματουργούν για την ενίσχυσιν των ανθρώπων, την σωτηρίαν των, αρκεί ο πιστός να απευθύνη εσωτερικήν ικετήριον παράκλησιν.

Λόγιος Ιεράρχης μας αναφέρει λέγοντας:

Η Ελλάδα τα δύο βασικά προϊόντα που παράσχει είναι: “Αγίους και θαύματα”.

Ελλάδα και Ορθοδοξία είναι ενωμένες και θα βαδίζουν μαζί εις το διηνεκές. Χαίρει και αγαλλιά η Ορθόδοξος Χριστιανική Εκκλησία όταν έρχεται εις  το  φως  ένας  νέος  Άγιος,  για  να  κοσμίση  το  Ουράνιον  στερέωμα  της Εκκλησίας του Χριστού. Ο Νέος αυτός Άγιος είναι η Άγια Παρθενομάρτυς

Ακυλίνα, το κατά κόσμον όνομα της Αγγελίνα.

Γεννήθηκε το έτος 1745 μ,χ στο Ζαγκλιβέρι Θεσσαλονίκης, μέσα σε μια

Χριστιανική οικογένεια. Ο πατέρας της Γεώργιος, της μητέρας της το όνομα δεν το γνωρίζομεν. Όλα  κυλούσαν  ήρεμα.  Μια  μέρα  ο  πατέρας  της  ήλθε  σε  φιλονικίαν μ᾽έναν Τούρκο και τον σκότωσε. Τον συνέλαβαν οι Τουρκικές Αρχές και τον οδήγησαν  στην  κρεμάλα..  Εκείνος  δειλίασε  αντικρίζοντας  τον  θάνατόν  και τούρκεψε.

Περνούσαν τα χρόνια και έλεγαν οι Τούρκοι στον εξωμότη πατέρα. Κάνε και την κόρη σου να τουρκέψη. Εκείνος χρησιμοποίησε χίλιες δυο υποσχέσεις να την πείση. Πολλά ταξίματα και τελευταία, εάν αρνηθή την πίστιν της, θα γίνη γυναίκα του γιου του Πασά.

Ευθύς αμέσως αντήχησαν εις τα ώτα της Ακυλίνας, οι λόγοι του Ιερού Χρυσοστόμου, που είχε δεχθεί από το στόμα της μάνας της. “ Φυλαχθείτε να μην  αρνηθείτε  την  Ορθόδοξον  πίστιν  σας.  Μην  τυφλωθείτε  από  το  να προτιμάτε το σκότος από το φως, το ψεύδος από την αλήθεια, το χάλκινο νόμισμα από το καθαρό μάλαγμα, το χαλίκι από τα ατίμητα πετράδια.¨

Ακλόνητη η Ακυλίνα στην πίστιν της, αποκρίθηκε προς τον άσπλαχνον πατέρα της. “Μήπως εγώ είμαι ολιγόπιστη σαν κι εσένα να απαρνηθώ τον Χριστό μου;  Είμαι έτοιμη να χύσω το αίμα μου για την αγάπη του Χριστού μου.”

Τότε ο τρισάθλιος πατέρας λέγει στους Τούρκους. “Εγώ δεν τα κατάφερα. Πάρτε την και κάντε την ότι εσείς θέλετε”.

Οι υπηρέται οδήγησαν την νεαράν κόρην των 18 ετών μπροστά στον κριτή.  Αυτός   θρασύτατα   της   λέγει:   “Γίνεσαι   Τουρκάλα;”.   Η  Ακυλίνα απήντησε: “ Όχι, ποτέ δεν θα αρνηθώ τον Χριστό μου”. Τότε εκμανής ο κριτής προσέταξε να την γυμνώσουν, αφήνοντάς την μόνο με το υποκάμισό της.

Άρχισαν να την κτυπούν ανηλεώς με βέργες λυγαριάς και ιτιάς και με συρμάτινα σχοινιά.

Εξετάσαντες εκ τρίτου, μήπως και αλλάξουν την πίστιν της, λέγει προς αυτήν ο κριτής: Δεν ντρέπεσαι μωρή να δέρνεσαι γυμνή εμπρός σε τόσους ανθρώπους;     Είχε το υποκάμισό της ξεσκισθεί απ᾽τους πολλούς ραβδισμούς. “Ή τούρκεψε ή έχω τη δύναμη να συντρίψω τα κόκαλά σου ένα ένα.” Ή δε αποκριθείσα, “και τι ωρέχθηκα”, του λέγει από την πίστιν σας, να αρνηθώ εγώ τον Χριστό μου ή από ποιά θαύματα της πίστεώς σας να πιστεύω, οι οποίοι βρωμάτε ακόμη ζωντανοί;

Εδώ εδραία παρουσιάζει την τόλμη της την μαρτυρική, την μεγαλοψυχία της, την αγάπιν προς τον Κύριόν της και μάλιστα από ένα κοράσιον 18 ετών και τούτο ωσεί γίγας ανδρειωμένος.

Εδώ σταματά ο κάλαμος προ των οργίων, άτινα διεδραματίστηκαν εν τω ιερώ  τόπω,  ουδέ  δύναται  ανθρωπίνη  χειρ  να  σκιαγραφήση  τους εξαναγκασμούς, τους δαρμούς και τέλος τον θάνατον, δι ων έπρεπε να πραγματωθή το σατανικόν πρόγραμμα των απίστων Αγαρηνών.

Ακούσαντες οι υπηρέται τους λόγους της Ακυλίνας, την εράβδισαν εκ τρίτου, ώσπου την άφησαν ως νεκράν. Η γη εγένετο πορφυρά από το παρθενικό της αίμα και οι σάρκες της διεμελίζοντο.

Κατόπιν   τούτου   μένοντες   και   λυσσώδεις   την   φόρτωσαν   εις   έναν Χριστιανόν, που εθεώρη από μακρόθεν το γενόμενον, και την οδήγησαν εις το πατρικό της σπίτι ημιθανή τυγχάνουσα.

Ως είδεν η μητέρα της την νεαράν κόρη της εκπνέουσαν την ενηγκαλίσθη ειπούσα “Τι έκαμες τέκνον μου;”  Εκείνη μετά βίας ανεφώνησεν: Ιδού, και την συμφωνίαν  όπου  είχαμεν,εφύλαξα,  την  ομολογίαν  της  πίστεώς  μου,  και  η μήτηρ αυτής σηκώσασα τα χείρας και τα όμματά της είς τον ουρανόν εδόξασε τον Θεόν. Συνομιλούσα δε η Μάρτυς με την μητέρα της παρέδωκε την ψυχή της  εις  χείρας  Θεού  και  έλαβεν  του  Μαρτυρίου  στέφανον.  Ήταν  η  27^η Σεπτεμβρίου του έτους 1764.

Τότε οι Τούρκοι για να ικανοποιήσουν τον εγωισμό τους, αφού δεν κατόρθωσαν  να  την  κερδίσουν  ζωντανή,  την  έθαψαν  εις  το  Τουρκικόν νεκροταφείο δίπλα στην πλατεία του χωριού, που υπήρχε τζαμί.

Το ίδιο βράδυ ένα λαμπερό φως παρέμεινε επάνω από τον τάφο της. Έτσι τρεις Χριστιανοί (Τσιόπλας, Καλλιμέρης και Μπούκλας) έκλεψεν το σώμα της και το ενταφίασαν εις άγνωστον τόπον.

Έκτοτε διακαής ο πόθος δια την εύρεσίν της. Το έτος 1982 ο μακαριστός Μητροπολίτης  Ιερισσού Νικόδημος, ίδρυσε  νέα  ενορία  στο  Ζαγκλίβερι. Το 1984 θεμελιώθη νέος Ιερός Ναός προς τιμήν της Αγίας.

Το έτος 1994 έγιναν τα εγκαίνια του Ναού. Με αποκαλύψεις της Αγίας σε ευγενείς ψυχές, το έτος 2012 ευρέθη ο τόπος των Ιερών Λειψάνων της.

Αρχές  Φεβρουαρίου  το  2012,  έπεσε  πολύ  χιόνι  στην  Όσσα.  Στον προαύλειον χώρον του Ιερού Ναού Παμμεγίστων Ταξιαρχών παρετηρήθη, ότι ενώ παντού υπήρχε χιόνι 30 περίπου εκατοστών, σε ένα σημείον 2 τ.μ δεν υπήρχε. Το φαινόμενον αυτό οδήγησε ότι εκεί είναι θαμμένη η Αγία Ακυλίνα.

Εξορύξαντες  του  τάφου,  ω  του  θαύματος!  Τα  χαριτόβρυτα  Λείψανα άρχισαν να ευωδιάζουν. Τα συνέλεξαν και ο Μητροπολίτης Λαγκαδά Ιωάννης, τα τοποθέτησε σε Λειψανοθήκη και τα φύλαττε σε Ιερόν Παρεκκλήσιον, εως ότου τακτοποιηθούν οι έρευνες προς πιστοποίησην.

Στις  23  Μαΐου  2012  ο  Μητροπολίτης  τέλεσε  Ιεράν  Αγρυπνίαν  και ανεκοίνωσε επισήμως την εύρεσιν  των Ιερών Λειψάνων τα οποία ετέθησαν εις προσκύνησιν.

Το   χαρμόσυνον   αυτό   γεγονός   κέντρισε   το   φιλάγιον   αίσθημα   του Μητροπολίτου Ιερισσού κ. Θεοκλήτου, ο οποίος επεσκέφθη τον Μητροπολίτην κ. Ιωάννη και ητήσατο υπ᾽ αυτού την μετακομιδήν των Ιερών Λειψάνων από την Όσσα   εις το Ζαγκλιβέρι. Ο Σεβασμιώτατος Λαγκαδά με πολύ προθυμία απήντησε:

“Ναι, βεβαίως θα τα δώσωμεν τα Ιερά Λείψανα της Αγίας Ακυλίνας στην πατρίδα της”.

Έτσι αποφασίστηκε η μετακομιδή  για τις 26 Σεπτεμβρίου 2013 πρωί.

Από  την  8.30  πρωινήν  έλαβε  χώραν  η  θρυλική  εκείνη  θρησκευτική πομπή. Κατά το παλαιόν έθιμον είχαν συγκεντρωθεί 13 ιππείς με τους αναβάτες των, και ένας ημίονος εις τον οποίον εναπετέθησαν δύο μεγάλοι κόφινοι εκ καλάμων, με τον ιερόν θησαυρόν σκεπασμένον με λευκά σταφύλια, για να θυμίζουν την πρώτη μεταφοράν της Αγίας από το Ζαγκλιβέρι στην Όσσα, δια παραπλάνησιν των Τούρκων.

Η   πορεία   10   ωρών   σε   απόσταση   58   χιλιομέτρων.   Καθ”   οδόν προσετέθησαν και άλλοι ίπποι και ο αριθμός έφτασε τους 26. Προπομπός ο Γέρων Μάξιμος Ιβηρίτης έφιππος,με τρεις Ιερείς από την Όσσα.

Κατά ώραν 6.30 μ.μ η πομπή έφθανεν εις  την είσοδον του Ζαγλιβερίου. Οι  κώδωνες  άρχισαν  να  ηχούν  χαρμοσύνως.  Πλήθος  λαού  έως  5.000  με επικεφαλής τον Σεβασμιώτατον Ιερισσού κ. Θεόκλητον εν βαθεία συγκινήσει ανέμενον την έλευσιν της Αγίας.

Εις την πλατείαν είχε στηθεί εξέδρα με τους Σεβασμιωτάτους Αρχιερείς.

    Μαντινείας και Κυνουρίας κ. Αλέξανδρον

    Λαγκαδά κ. Ιωάννην

    Πατρών κ. Χρυσόστομον

    Σύρου κ. Δωρόθεον

    Κασανδρείας κ. Νικόδημον

    Μιλήτου κ. Απόστολον

    Θερμών κ. Δημήτριον

    Θεουπόλεως κ. Παντελεήμονα

Ο Μητροπολίτης Λαγκαδά κατήλθεν της εξέδρας, παρέλαβεν τα Ιερά Λείψανα από τους κοφίνους, και τα παρέδωσε εις τον Άγιον Ιερισσού. Συγκινημένος   τα   παρέλαβε,   τα   ησπάσθη,   και   εναπόθεσεν   αυτά   εντός πολυτελούς αργυράς Λάρνακος. Κατόπιν, είς κιλλίβαντα πυροβόλου και η ιερά πομπή κατευθύνθη εις τον Ιερόν Ναόν της Αγίας.

Ετελέσθη    Μέγας    Αρχιερατικός    Εσπερινός    χοροστατούντος    του Σεβασμιωτάτου κ. Ιωάννου. Την κυριώνυμον   ημέραν, εψάλη ο όρθρος μετά Αρχιερατικής Θείας Λειτουργίας προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου κ. Αλεξάνδρου, ο οποίος εις τον κηρυκτικόν του λόγον είπε:

Ἅνθρωποι οι οποίοι δόθηκαν ολοκληρωτικά στον Χριστόν, επισφραγίσαντες με το μαρτυρικό τους αίμα την πίστιν σ᾽Αυτόν, υπήρξαν και θα υπάρχουν, για να υπενθυμίζουν σε όλους εμάς, ότι πρέπει να είμαστε έτοιμοι δια το μαρτύριον.

Και το εν Χριστώ μαρτύριον βιώνεται ποικιλοτρόπως. Βιώνεται ως υπομονή στις θλίψεις και τις ασθένειες, ως αγώνας σκληρός προς τα πάθη που μας πολεμούν, ως μετάνοια για τα λάθη μας, ως αυτοθυσία, ως ακλόνητος ομολογία της πίστεώς μας, έργω και λόγω. Το μαρτύριο του αίματος, τους οδήγησε στον κατ᾽εξοχήν χώρον της Αγάπης, στην Βασιλείαν του Θεού. Εκεί που βρίσκονται οι ψυχές των Αγίων Μαρτύρων.

Έτσι τελείωσε το ιστορικόν της Αγίας Ακυλίνας.

Ο  χρόνος. Ο  χρόνος  παντού.  Ο  χρόνος  του  χθες  και  του  σήμερα.  Ο αέναος χρόνος. Ο χρόνος που κυλά και φεύγει.

Εν τούτοις το προχώρημα του χρόνου δεν είναι αρκετόν να εξαλείψη τις αναστατώσεις και την σύγχυσιν που ταλανίζουν τον πλανήτη. Μάλλον τις αυξάνει σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, ώστε για κάποιους η Ανατολή του νέου αιώνος  να  βιώνεται  ως  πηγή  αγωνίας  ,και  υπέρμετρης  μέριμνας  για  τα μέλλοντα.

Σήμερα ζούμε σε μια δεινή κατάσταση, με την οικονομικήν κρίσιν, έτι περισσότερον κρίσιν θεσμών και αξιών, με άτομα να πένωνται και το ψυχικό άλγος να έχη γίνει καθημερινός συνοδίτης.

Όλα αυτά συμβαίνουν γιατί απελακτίσαμεν τον Θεό. Δεν χρειαζόμαστε πια τον Θεό. Τον βάλαμε στην άκρη τον Θεό. Αυτά είναι τα αποτελέσματα που μας επιφέρουν η ῾ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ῾, ως και τα αντίχριστα ιδεολογικά ρεύματα, τόσον από τα άδηλα κέντρα του εξωτερικού, όσον και της ενδοχώρας. Στο στόχαστρον η Εκκλησία. Ένας απηνής διωγμός εναντίον της.

Μέσα σε αυτό το παραλήρημα, έρχεται σαν καταράκτης η φωνή του Θεού. “Εγώ Πατήρ για σένα. Εγώ ιμάτιον. Εγώ θεμέλιον. Εγώ τα πάντα για σένα. Γιατί με αποστρέφεσαι;” Μέσα λοιπόν σε αυτήν την κοσμοχαλασιά, ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης Γερμανός Μίχος, Εφημέριος του Ιερού Ναού Προφήτου Ηλιού – Αγίων Νεομαρτύρων Δημητρίου και Παύλου Τριπόλεως, εμφορούμενος από το πνεύμα της θρησκευτικής ευλάβειας, συνέλαβε την ιδέαν της μεταφοράς των Λειψάνων της Αγίας Ακυλίνας από την Ιεράν Μητρόπολιν Ιερισσού εις την Τρίπολιν, προς προσκύνησιν και ψυχικήν ανακούφισιν των πιστών.

Ελθών εις τηλεφωνικήν επικοινωνίαν μετά του Σεβασμιωτάτου Ιερισσού κ. Θεοκλήτου, ητήσατο παρ’ αυτού την μεταφοράμ των Ιερών Λειψάνων. Ο Σεβασμιώτατος  απεδέχθη  την  αίτησιν  και  ορίσθη  η  υποδοχή  για  την  7ην Ιουνίου 2015.

Λαβών   την   ευχήν   και   την   ευλογίαν   υπό   του   Σεβασμιοτάτου Μητροπολίτου μας κ. Αλέξανδρου, ανέλαβε την όλην οργάνωσιν της υποδοχής.

Ο Π. Γερμανός, ο αγχίνους αυτός νους, ο ακάματος και αεικίνητος αυτός εργάτης του Αμπελώνος του Κυρίου ,συνεπικουρούμενος υπό των συνεφημερίων  του, π. Βασιλείου π. Αλεξάνδρου π. Δημητρίου, των μελών του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου, ως και ευγενών Κυριών, μετ΄ εμπόνου φερεπονίας και αδηρίτου ζήλου, έφερεν εις αίσιον πέρας τα της όλης τελετής.

7ην Ιουνίου 2015 Ημέρα Κυριακή.

Σήμερον οι κώδωνες του Ιερού Ναού Προφήτου Ηλιού, χαρμοσύνως ανακρούουσι επί τη υποδοχή των Ιερών Λειψάνων.

Σήμερον η ιστορική, ηρωοτόκος και Αγιοτόκος Τριπολιτσά χαίρει, αγάλλεται και σκιρτά.

Σήμερον  ο  Σεβασμιώτατος  Μητροπολίτης  μας,  ο  ιερός  Κλήρος,  οι Αδελφότητες Μοναχών και Μοναζουσών, η Φιλάγιος και φιλάγαθος ομήγυρις των  προσκυνητών,  υποδέχονται  τα  Ιερά  Λείψανα  εν  χαρά  ανειπώτω  και ανεκλαλήτω. Την 7 και 30 μ.μ. εγένετο η επίσημος υποδοχή εις την συμβολήν των οδών Ειρήνης Μπακοπούλου και Δήμητρος.

Τα  Ιερά  Λείψανα  παρέδωκεν  ο  Μητροπολίτης  κ.  Θεόκλητος  εντός Αργυρούς Λάρνακος εις τον Σεβάσμιον Μητροπολίτην μας κ. Αλέξανδρον, ο οποίος τα ησπάσθη ,και τα εναπόθεσεν επί στρατιωτικού οχήματος , και εσχηματίσθη η ιερά πομπή κατευθυνομένη προς τον Ιερόν Ναόν Προφήτου Ηλιού.

Διερχομένου του Ιερού Λειψάνου, λιβανωτοί έκαιον ευώδες θυμίαμα, και κοπέλες με εθνικές ενδυμασίες, το έρανον με ροδοπέταλα. Ο δρόμος ήτο εστρωμένος με βαϊα. Φθάσαντες εις τον Ιερόν Ναόν, η Ιερά Λαρναξ εναπετέθη εντός ηυτρεπισμένου Κιβωρίου, και ήρχισεν η ακολουθία του Μεγάλου Εσπερινού χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου κ. Θεοκλήτου.

Μετά το πέρας του Εσπερινού, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Αλέξανδρος λαβών τον λόγον είπε: “Σήμερον η Ιερά μας   Μητρόπολις εν αγαλλιάσει πολλή, πανηγυρίζει την έλευσιν των Ιερών Λειψάνων της Αγίας Ακυλίνας”.

Καλωσορίζω Υμάς Άγιε αδελφέ εις την γενέθλιον γή. Εσάς το δικό μας παιδί, Γέννημα και θρέμα της Τριπολιτσάς. Μεγάλωσες κάτω από τα ράσα μου, γενόμενος άξιος Αρχιερεύς, κοσμών την Ελλαδικήν Εκκλησίαν.

Σε ασπάζομαι αδελφικώς και πατρικώς, ευχόμενος όπως ο Δωρεοδότης Κύριος σου χαρίζη υγείαν αμετάπτωτον, και ποιμασίαν ανέφελον και αγλαόκαρπον, όπως ανυστάκτω όμματι διαφυλλάτετε τον ανεκτίμητον τούτον θησαυρόν της Αγίας Ακυλίνας, προς θεραπείαν ψυχών και σωμάτων.

Ο Σεβασμιώτατος κ. θεόκλητος αντιφωνών, ηυχαρίστησε τον Σεβασμιώτατον και πολυφίλητον Γέροντά του, ευχόμενος όπως ο τα πάντα καινίζων και Νεουργός της κτίσεως,να του παράσχη χρόνια γερά και πολλά.

Ο εγκωμιστής εκφράζει την αδυναμίαν του να περιγράψη τον βίον των Αγίων, ιδία δε της Παρθενομάρτυρος Αγίας Ακυλίνας, αφού ποιος λόγος είναι άξιος να περιγράψη τους άθλους κάθε Αγίου, αφού αυτοί νικούν κάθε καλλίφωνη σάλπιγγα ευγλωτίας, που θέλει να τους εγκωμιάσει;

Όπως το αίμα των Μαρτύρων, υπήρξε το σπέρμα της δυνάμεως και αναπτύξεως της Εκκλησίας, κατά τον ίδιον τρόπον να συμμετάσχη εις τας καθημερινάς  θλίψεις  και  να  ονείδη,  ημπορεί  να  αποβεί  αποτελεσματικόν όργανον προς αποφυγήν των.

Η τρομερή κατάστασις των χριστιανών και όλων όσων υποφέρουν εις τα Άγια χώματα στην Παλαιστίνης, καλεί όχι μόνον εις συνεχή προσευχήν, αλλά και την κατάλληλον ανταπόκρισιν εκ μέρους της διεθνούς κοινωνίας.

“Αγίας μας Ακυλίνα “

Μορφή τυλιγμένη με το φωτοστέφανον της Παρθενομάρτυρος, κατέχεις ξεχωριστή θέση εις την χορείαν των Νεομαρτύρων. Η ανάμνησίς σου ανάγει τις σκέψεις  μας,  στις  μεγάλες  ώρες  της  ιστορίας  της  Εκκλησιαστικής,  και  ο ηρωικός θάνατός σου, επέχει θέσιν Εθνικής διαθήκης, σκυτάλης για τις γενεές που ανεβαίνουν.

Μετά της συναθλήτριας σου Αγίας Κυράνας,” ομβρίσατε ημίν υετόν της Θείας χάριτος, Χαριτόβρυται Παρθενομάρτυρες, Ομβροτόκοι ως νεφέλαι αγιάσματος. “

Λαμπάδες ορθοδόξου διαγωγής και άστρα ανδρείας, ευψυχίας, και αρετής, σκεδάσατε τον ζόφον ημών, παθών χαμαιζήλων και θλίψεων.

Αγία μας Ακυλίνα.

Γενού η βακτηρία των Αγωνιζομένων ορθοδόξων χριστιανών.

Δυνάμωσε τους ασθενούντας και πονεμένους.

Άναψε την φλόγα της πίστεως στους πεπλανημένους.

Άναψέ μας την ελπίδα να προχωρήσουμε μπροστά.

Πλημμύρισέ μας με αγάπη.

    Σε ευγνωμονούμε για το παράδειγμα και μάθημα που μας έδωσες, να αγαπάμε την  πίστιν  μας  και  την  πατρίδα  μας.  Μιας  πατρίδος  που διέρχεται δύσκολες στιγμές κάτω από το βάρος πολλαπλών προβλημάτων που ταλανίζουν τον κοινωνικόν ιστό.

Την  Κυριώνυμον  ημέραν  εψάλη  ο  όρθος  μετά Αρχιερατικής  Θείας Λειτουργίας προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου κ. Θεοκλήτου όστις κήρυξε τον Θείον λόγον. Κάποια λόγια του ιδίου κατά την υποδοχή της Αγίας εις το Ζαγκλιβέρι.

    Τότε έφυγε διωγμένη τώρα επιστρέφει δοξασμένη.

    Τότε έφυγε κρυφά, τώρα σύσσωμοι οι χωριανοί της και οι γύρω την υποδέχονται λαμπρώς.

    Τότε έφυγε από την πατρίδα σκλαβωμένη, σήμερα πολιτικά ελεύθερη αλλά πνευματικά υποτιμημένη.

    Τα χαριτόβρυτα  Ιερά  Λείψανα  παρέμειναν  εις  τον  Ιερόν  Ναόν  επί επταήμερον τελεσθησομένων ιερών Ακολουθιών. Χιλιάδες των ευλαβών προσκυνητών. Ένα πραγματικό γιορτάσι.

Η Ιερά Λάρναξ εστέφθη με ήδιστα άνθη.

    Ραίνομεν με μυροβόλα ία τα Ιερά σου Λείψανα Αγία μας Ακυλίνα. Ο ιερός Χρυσόστομος τα χαρακτηρίζει “Πηγές ιαμάτων και ναμάτων, πνευματικών. Δώρα του Θεού, Ποταμούς αειρρήτους χαρισμάτων.”

    Λείβομεν με δάκρυα και μύρα το σεπτόν σου Σκήνος.

    Καταφιλούμεν το παρθενικόν σου σώμα που υπέστη το μαρτύριον. “ “Μάρτυς καλλιπάρθενε του Χριστού , Μάρτυς Ακυλίνα η αθλήσασα ανδρικώς, Του Ζαγκλιβερίου η δόξα και το κλέος ώ αίτει ευπραγίαν και θείον έλεος”.

Ο πατήρ Ιουστίνος Πόποβιτς μας λέγει.

“ Οι Άγιοι είναι οι πληρέστερες, οι τελειότερες οι οφθαλμαφανέστερες, και γιαυτό οι πιστικότερες Θεοφάνειες.

Την 14ην Ιουνίου,μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας,ο πιστός λαός ένδακρυς  αποχαιρέτησε την Αγίαν Ακυλίνα. Με το καλό να φτάσης  στο σπίτι σου.

Είναι μέγα πράγμα να φρονώμεν και να αισθανώμεθα, ότι έχομεν ρίζες, και μάλιστα Χριστιανικές και Ορθόδοξες, ότι ισχυροί και ιεροί δεσμοί, μας συνδέουν με τον πολυβασανισμένον τόπον μας, του οποίου κάθε σπιθαμή γης, είναι ποτισμένη με το αίμα ηρώων και Μαρτύρων.

Ότι είμεθα δαδούχοι ενός Ιερού Πυρός, το οποίον παρελάβομεν παρά των προγόνων  μας,  με  το  χρέος  να  το  παραδώσωμεν  εις  τας  γενεάς  που ακολουθούν.

10 Ιουνίου 2015.