ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΜΙΘΡΟΥΓΕΝΝΑ....

Η ενανθρώπιση του Κυρίου και Σωτήρος και Θεού ημών Ιησού Χριστού αποτελεί το σημαντικότερο γεγονός της ανθρώπινης ιστορίας. Δι’ αυτής καταργήθηκε η διά του φόβου και του θανάτου εξουσία του Εωσφόρου επί του ανθρωπίνου γένους. Δια της αποκαλύψεως της Θεοφανείας διαλύθηκε το προηγούμενο σκότος της αγνωσίας και ανέτειλε το φως της αληθινής γνώσεως του ζώντος Θεού. Η γέννηση του Χριστού εκ της Παρθένου είναι ένα εξαιρετικά χαρμόσυνο γεγονός για τον άνθρωπο, και η Εκκλησία κάθε χρόνο το εορτάζει, θυμίζοντας στους πιστούς το μήνυμα της ελπίδος και της σωτηρίας.

Δυστυχώς, δεν δέχονται όλοι οι άνθρωποι το ευαγγελικό μήνυμα. Κάποιοι, παραμένοντες προσκολλημένοι πεισματικά στο σκότος της ειδωλομανίας, δεν αντέχουν να αντικρίζουν το φως της αλήθειας. Δεν κλείνουν απλώς και πεισματικά, μάτια, αυτιά και νου στην αποκάλυψη του Θεού, αλλά προσπαθούν να επαναφέρουν τον άνθρωπο στα χρόνια της άγνοιας, στην κατάσταση της πλάνης. Αν πριν την γέννηση του Χριστού υπήρχε η αμφίβολη δικαιολογία της ανικανότητας της ανθρώπινης διανόησης να πλησιάσει το ύψος της θείας γνώσεως, στα χρόνια μετά την ενανθρώπιση και αποκάλυψη, τώρα που η ίδια η Αλήθεια έσκυψε από τον ουρανό και φανερώθηκε στους ανθρώπους, οι αρνητές δεν έχουν ούτε δικαιολογία ούτε πρόφαση για την εμμονή τους στο ψεύδος. Ενθυμούμενοι τον λόγο του αγίου Ιωάννη του Θεολόγου:

«πᾶν πνεῦμα ὅ ὁμολογεῖ Ἰησοῦν Χριστόν ἐν σαρκί ἐληλυθότα, ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστι˙ καί πᾶν πνεῦμα ὅ μή ὁμολογεῖ τόν Ἰησοῦν Χριστόν ἐν σαρκί ἐληλυθότα, ἐκ τοῦ Θεοῦ οὐκ ἐστι˙ καί τοῦτο ἐστι τό τοῦ ἀντιχρίστου ὅ ἀκηκόατε ὅτι ἔρχεται, καί νῦν ἐν τῷ κόσμῳ ἐστίν ἤδη» (Α’ Ιωαν. 4.2-3)

Σύμφωνα με αυτό το πνεύμα, το πνεύμα του αντιχρίστου που βρίσκεται ήδη στον κόσμο, το Πνεύμα της Εποχής, είδαμε τις τελευταίες ημέρες να πληθαίνουν κάποια άρθρα στον τύπο, έντυπο και ηλεκτρονικό, κατά τα οποία τα Χριστούγεννα είναι μία συνέχεια, μια απομίμηση παγανιστικών εορτών και ο Ιησούς Χριστός, ο ενανθρωπήσας Θεός, είναι αντίγραφο ηλιακών θεοτήτων της αρχαιότητας. Θα δείξουμε παρακάτω ότι αυτές οι ιδέες προέρχονται από ένα θρησκευτικό κίνημα, το οποίο αναγνωρίζει ως πατέρα του των πατέρα του ψεύδους και προσπαθεί με παραπλανητικούς τρόπους και οργανωμένες επιθέσεις να επιβάλει τις θρησκευτικές του δοξασίες, αποβλέποντας να διαδώσει την λατρεία του Εωσφόρου.

Αλλά ας δούμε πρώτα και εν συντομία, αν υπάρχει κάποια τιμή αλήθειας στις ιδέες αυτές. Μπορούμε να διαχωρίσουμε τους ισχυρισμούς σε επιμέρους προτάσεις και να τις εξετάσουμε χωριστά. Ισχυρίζονται, λοιπόν, τα εξής:

- πρώτον, ότι οι αρχαίες θρησκείες ήταν ηλιακές λατρείες

- δεύτερον, ότι ο Ιησούς Χριστός είναι μία ηλιακή θεότητα, μία από τις πολλές της αρχαιότητας, όπως ο Ώρος των Αιγυπτίων, ο Άττης των Φρυγών, ο Διόνυσος των Ελλήνων, ο Κρίσνα των Ινδών, ο Μίθρας των Ζωροαστρών κ.α.

- τρίτον ότι υπήρχε ηλιακή λατρεία στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία την περίοδο πριν την επικράτηση του Χριστιανισμού

-τέταρτον, ότι τα Χριστούγεννα είναι το χριστιανικό αντίγραφο των παγανιστικών εορτών που σχετίζονται με την ηλιακή λατρεία γι’ αυτό και εορτάζονται στις 25 Δεκεμβρίου.

Ξεκινώντας από την πρώτη θέση διαπιστώνουμε και το πρώτο μεγάλο ψέμα. Οι αρχαίες θρησκείες δεν ήταν ηλιακές λατρείες στο σύνολό του, αλλά λατρείες δαιμόνων που οφείλονταν στην πλάνη του ανθρώπου να λατρεύει την κτίση, παρά τον Κτίσαντα (Ρωμ. 1.25). Πράγματι, οι αρχαίοι δεν λάτρευαν μόνο τον ήλιο. Λάτρευαν όλη την κτίση. Λάτρευαν την Γη, τον Ουρανό, την Σελήνη και γενικά τα ουράνια σώματα. Λάτρευαν την θάλασσα, τα βουνά, τα δάση, τα επίγεια στοιχεία. Λάτρευαν τα δέντρα, τα ζώα, τα πτηνά και γενικά τα κτιστά όντα. Λάτρευαν την φωτιά, τον αέρα, το νερό και γενικά τα στοιχεία που θεωρούσαν ότι συνθέτουν τον κόσμο. Λάτρευαν επίσης και αφηρημένες έννοιες, όπως η γονιμότητα, η δική, η εκδίκηση, λάτρευαν τα πάθη τους, όπως ο έρως, ο θυμός, ο πόλεμος, τα οποία προσωποποιούσαν και τα θεοποιούσαν. Λάτρευαν γενικά τα πάντα, εκτός από τον Θεό. Μέσα στην γενική λατρεία της κτίσης περιλαμβάνονταν ενίοτε και η λατρεία του ήλιου.

Δεν πρόκειται, όμως, για μοναδική λατρεία. Το να πει κάποιος ότι οι αρχαίες θρησκείες ήταν λατρείες του ήλιου, τότε είναι σαν να ισχυρίζεται ότι πρόκειται για μονοθεϊστικές θρησκείες και αυτό είναι άτοπο. Οι αρχαίες θρησκείες ήταν πολυθεϊστικές και, βέβαια, αν παρατηρήσει κάποιος τις μείζονες θεότητες αυτών των θρησκειών θα δει ότι οι ηλιακές θεότητες δεν κατείχαν κεντρική θέση στο πάνθεό τους, εκτός ίσως από την περίπτωση των Αιγυπτίων, όπου ο Άμων-Ρα, η ηλιακή θεότητα είναι η μεγαλύτερη. Αλλά στις υπόλοιπες θρησκείες δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Ο Δίας δεν ήταν ηλιακή θεότητα. Ο Αχούρα Μάζντα, η κεντρική θεότητα του Ζωροαστρισμού, δεν ήταν ηλιακή θεότητα. Η Κυβέλη, κεντρική θεότητα στη μυθολογία των Φρυγών, δεν είναι ηλιακή θεότητα. Ομοίως και ο Βισνού, η κεντρική θεότητα μίας εκ των πολλών Ινδουιστικών παραδόσεων, του οποίου άβαταρ είναι ο Κρίσνα, δεν είναι ηλιακή θεότητα. Στην ινδουιστική παράδοση της Rig-Veda υπάρχει μια ηλιακή θεότητα, ο Surya, ο οποίος ανήκει σε μια τριάδα προσώπων, μαζί με τους Indra και Agni, και όλοι μαζί αποτελούν θεοποίηση του στοιχείου της φωτιάς και καθένας προσωποποιεί τις ιδιότητες της, το φως και την θερμότητα. Πρόκειται, δηλαδή για πυρολατρία και όχι ηλιολατρεία. Πυρολατρία ήταν επίσης και ο Ζωροαστρισμός, όχι ηλιολατρεία.

Από τα παραπάνω φάνηκε ότι οι αρχαίες θρησκείες δεν ήταν λατρείες του ήλιου. Μόνο στην αιγυπτιακή θρησκεία υπήρχε τέτοια λατρεία, όχι, όμως με μοναδικό τρόπο. Τώρα, οι προπαγανδιστές της Νέας Εποχής υποστηρίζουν ότι στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία υπήρχε ηλιακή λατρεία, επικαλούμενοι τον τίτλο του Ρωμαίου αυτοκράτορα “sol invictus”. Η ιστορία τους διαψεύδει. Αν πάρουμε τα πράγματα από την αρχή ότι την εποχή της επέκτασής της η Ρώμη ήταν δημοκρατία. Ο Οκταβιανός Αύγουστος είναι ο πρώτος αυτοκράτορας, ο πρώτος Αύγουστος, από το 27 π. Χ. μέχρι το 14 μ. Χ. την εποχή δηλαδή που γεννήθηκε ο Χριστός. Ο Οκταβιανός θεοποιήθηκε μετά θάνατον. Αργότερα, λόγω ανατολικής και κυρίως αιγυπτιακής επίδρασης, οι αυτοκράτορες προώθησαν την προσωπολατρεία ως μέρος της πολιτικής θεωρίας τους. Άρχισαν να προβάλλονται ως θεοί όσο ζούσαν ακόμη, χωρίς να περιμένουν την μετά θάνατον θεοποίησή τους. Έτσι, προέκυψε η λατρεία του αυτοκράτορα, όχι η λατρεία του ήλιου.

Το “sol invictus” ήταν τίτλος όχι κυριολεξία, όπως ήταν και το “pontifix maximus”. Κανείς δεν πίστευε ότι ο αυτοκράτορας ήταν θεός, πολύ δε περισσότερο ο ήλιος. Μπροστά του, βέβαια, τον στόλιζαν με ένα σωρό κοσμητικά επίθετα οι οσφυοκάμπτες. Αυτό το έκαναν από αυλοκολακεία, όχι γιατί το πίστευαν πραγματικά. Το πιο πιθανό είναι ότι δεν το πίστευαν ούτε οι ίδιοι οι αυτοκράτορες, με εξαίρεση ίσως, τον Νέρωνα και τον Καλιγούλα. Από τα στόματα των αυλικών, ακούγονταν συχνά και πολλές φορές λέγονταν, για να καθησυχάσει ο αυτοκράτορας να στρέψει τα νώτα του και να τον μαχαιρώσουν πισώπλατα. Αν κάποιος θέλει να δει την πραγματική διάσταση της προσωπολατρίας αυτής, δεν έχει παρά να διαβάσει την Αποκολοκύνθωσις του Σενέκα, όπου σατιρίζεται η υποκρισία της απαθανάτισης των αυτοκρατόρων, με αφορμή αυτή του Κλαύδιου. Όλο δηλαδή αυτό το σκηνικό, το οποίο σήμερα παρουσιάζεται ως ηλιακή λατρεία των Ρωμαίων, δεν ήταν για τους αρχαίους παρά μια υποκρισία και δεν την λάβαιναν στα σοβαρά. Ήταν στο χέρι της Συγκλήτου να αποθεώνει ή να ξεθεώνει.

Από τα πρόσωπα που προτείνονται ως πρότυπα ηλιακών θεοτήτων και των οποίων αντιγραφή υποτίθεται ότι είναι ο Ιησούς, κανένα δεν ήταν κατά την αρχαιότητα ηλιθεότητα. Ο Άττης δεν ήταν καν θεότητα για τους Φρύγες. Ήταν ένας απλός άνθρωπος, ο οποίος πέθανε και του οποίου τον τάφο έδειχναν. Περισσότερα γι’ αυτά στην Αναίρεση του zeitgeist, όπου ασχολούμαστε και με το θέμα των Χριστουγέννων.  Αυτό που θα κάνουμε παρακάτω είναι να δείξουμε ότι όλες αυτές οι πλανερές ιδέες είναι θρησκευτικές πεποιθήσεις της μασονίας. Για να το ανακαλύψουμε αυτό ανατρέξαμε, όπως και σε άλλες περιπτώσεις, στα γραπτά ενός σημαντικού μασόνου θεωρητικού, του Albert Pike και συγκεκριμένα στα βιβλία του Morals and Dogma of the Ancient and Accepted Scottish Rite of Freemasonry (Charleston 1871) και Indo-Aryan Deities and Worship as contained in the Rig-Veda (ολοκληρώθηκε το 1872 αλλά εκδόθηκε μετά τον θάνατό του το 1930 σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων). Από αυτά τα δύο βιβλία θα παρουσιάσουμε κάποια αποσπάσματα με την σειρά που αναπτύσσονται οι αντίστοιχες ιδέες σήμερα. 

Οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε αρχικά δύο πράγματα. Πρώτον, οι ερμηνεία της Rig-Veda από τον Albert Pike δεν είναι σύμφωνη με τις απόψεις των Ινδουιστών για το ιερό τους κείμενο, αλλά οι απόψεις ενός μασόνου, που το χρησιμοποιεί συγκριτικά για ν’ αναπτύξει την μασονική θεολογία. Δεύτερον, ερμηνευτικό εργαλείο για την επίτευξη του στόχου του είναι η θεωρία περί της Αρείας φυλής. Ο Pike έγραψε σε μια εποχή, κατά την οποία ο ναζισμός δεν είχε αποδείξει ακόμη το απάνθρωπο αποτέλεσμα αυτής της θεωρίας, σε μια εποχή κατά την οποία η άρεια καταγωγή των Ευρωπαίων ήταν κοινά αποδεκτή από τους τευτογενείς διανοητές, συμπεριλαμβανομένων και των αγγλο-σαξώνων, ως απόδειξη της φυλετικής ανωτερότητάς τους.

Αργότερα, μετά την λαίλαπα του ναζισμού, η θεωρία άλλαξε όνομα και έγινε της ινδο-ευρωπαϊκής φυλής, όπως είναι γνωστή σήμερα. Σύμφωνα, λοιπόν, μ’ αυτή την θεωρία, οι Ευρωπαϊκοί λαοί μοιράζονται κοινή καταγωγή με τους Ινδούς, όχι όλους, αλλά εκείνη την άρχουσα τάξη, η οποία προέκυψε μετά την κατάκτηση της ινδικής χερσονήσου από την τουρανική φυλή των Αρείων. Επειδή, λοιπόν, Ινδο-άρειοι και Ευρωπαίοι μοιράζονται κοινή καταγωγή, σύμφωνα πάντα με αυτή την θεωρεία μοιράζονται τις ρίζες πολλών γλωσσολογικών και θρησκευτικών στοιχείων. Εγκυκλοπαιδικά, ο πρώτος που ανέπτυξε αυτή την θεωρία, μελετώντας συγκριτικά τα σανσκριτικά με ευρωπαϊκές γλώσσες ήταν ο William Jones (1746-1794).

Αν κάποιος είχε την θέληση να δεχτεί αυτή την θεωρία σαν υπόθεση εργασίας, θα κατέληγε, με την χρήση της και μόνο, στο συμπέρασμα ότι δεν μπορεί ο Χριστός να είναι αντίγραφο υποτιθέμενων ηλιακών θεοτήτων των αρχαίων θρησκειών, γιατί απλούστατα η θεωρία αυτή διδάσκει ότι οι σημιτικοί λαοί, όπως οι Εβραίοι, δεν έχουν κοινά γλωσσολογικά ή θρησκευτικά στοιχεία με τους Αρείους (Ινδο-Ευρωπαίους), ομοίως και οι αφρικανικοί λαοί, όπως οι Αιγύπτιοι. Αυτό δείχνει ότι οι παρόμοιες θεωρίες που προβάλλονται σήμερα δεν είναι ελεύθερα συμπεράσματα από την μελέτη στοιχείων, αλλά βεβιασμένα και κατευθυνόμενα. Ας προχωρήσουμε, όμως, σε αυτά που έγραψε ο Pike.

Τόσο ο Pike όσο και οι άλλοι σύγχρονοι θεωρητικοί της ηλιοκεντρικής θρησκείας, ξεκινούν την ανάπτυξη των επιχειρημάτων με μια αυθαίρετη και εν πολλοίς φανταστική παρουσίαση της ψυχοσύνθεσης του πρωτόγονου ανθρώπου και την εξ αυτής ψυχαναγκαστική δήθεν γέννηση της λατρείας του ήλιου:

«Τον βλέπουμε (σ.τ.μ. τον πρωτόγονο άνθρωπο) με τις απλές επιθυμίες μιας απλής ζωής στα δάση και τις πεδιάδες˙ διότι όλοι οι ύμνοι εκφράζουν τις επιθυμίες και τα θέλω του κτηνοτρόφου και του κατοίκου των δασών που είναι βατά μέσω μονοπατιών, ή των πεδιάδων, όπου μόνο το φως της ημέρας και της νύκτας μπορεί να είναι οδηγός του. Μερικοί [ύμνοι]δείχνουν ότι η απασχόληση του πιστού είναι αυτή ενός καλλιεργητή. Είναι χωρικοί και όχι κάτοικοι πόλεων. Συνεχώς η προσευχή είναι για πλούτο και θησαύρισμα, αλλά αυτά σημαίνουν άλογα και γελάδια, και για φαγητό. … 

Αυτός ο κτηνοτρόφος ή καλλιεργητής βλέπει ότι η φωτιά και το φως είναι απαραίτητα για την ανθρώπινη ύπαρξη, και ότι μόνο αυτά αποκαλύπτουν στον άνθρωπο την ύπαρξη του υλικού σύμπαντος. Αυτά που αποκαλύπτουν είναι σαν να το δημιουργούν. Ξυπνά από την αυγή ή από τον ήλιο ή κοιτώντας πριν την αυγή βλέπει τον εωσφόρο, το όμορφο και λαμπρό Εωθινό Άστρο να υψώνεται ήρεμα στον ουρανό και να του χαμογελά ευγενικά˙ και λατρεύει την αυγή, τον ήλιο, το Εωθινό Άστρο ως εκφάνσεις του μεγάλου κοσμικού φωτός. …

Κάνει την Φωτιά πρόσωπο και την περιβάλει, ως κοσμική, με τα χαρακτηριστικά της πνευματικότητας. Λατρεύει το Πνεύμα-Φωτιά, το κοσμικό Φως-Αρχή, την Θέρμη-Αρχή, ως θεούς˙ και γίνονται, όχι πια Δυνάμεις, αλλά Πρόσωπα γι’ αυτόν, προστάτες και δωρητές, που ακούν τις προσευχές του και είναι έξυπνες και σοφές. Με διάφορα ονόματα λατρεύει τον ίδιο φως και την φωτιά ως διαφορετικές εκδηλώσεις σε μορφή, τόπο και περίγραμμα, όπως ο ήλιος, η σελήνη, οι πλανήτες τ’ άστρα. Ακόμη και η προσευχή, σιωπηλή ή ψιθυριστή και η ίδια η τροφή, γίνονται θεότητες, με μια αυστηρή λογική διαδικασία σκέψης, και όχι από κάποια παραξενιά της φαντασίας ή της φαντασιοπληξίας» (Indo-Aryan Deities, pp. 5-6).

Ομολογουμένως είναι αδύνατο να βρεθεί η αυστηρή λογική στην διαδικασία σκέψης των παραπάνω. Βέβαια, δεν δέχονται όλοι ότι  ότι ο άνθρωπος προήλθε από τον πίθηκο και μέσα από κάποια εξελικτικά στάδια (Νεάντερταλ-Κρο Μανιόν) έφτασε, ως πρωτόγονος που βγήκε από τις σπηλιές, να γίνει κυνηγός-τροφοσυλλέκτης, κτηνοτρόφος καλλιεργητής, όλο αυτό το φανταστικό παραμύθι, αλλά ακόμη κι αν κάποιος ήθελε να πιστέψει σε παραμύθια, θα έπρεπε πρώτα να παρατηρήσει εκδηλώσεις θρησκευτικότητας στα πρωτεύοντα θηλαστικά, πριν μπει στην διαδικασία να ερμηνεύσει εξελικτικά την ανθρώπινη θρησκευτικότητα. Κάτι τέτοιο δεν παρατηρείται, γι’ αυτό και όσοι προσπάθησαν να ερμηνεύσουν τοιουτοτρόπως την ανθρώπινη θρησκευτικότητα (Freud, Jung κλπ) απέτυχαν να πείσουν. Τώρα έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους στην συμπεριφερολογία (μπεχαβιορισμό), αλλά μέχρι στιγμής ταΐζουν μπανάνες τις μαϊμούδες στο εργαστήριο.

Αντίθετα, με βάση την Αγία Γραφή τα πράγματα είναι πιο απλά και, βέβαια, αντίθετα από όσα μας λέει ο Pike. Ο Αδάμ πλάστηκε από τον Θεό αρκούντως σοφός και με γνώση του δημιουργού του. Καταυγαζόμενος από το Άγιο Πνεύμα πριν την πτώση, γνώρισε την Δημιουργία και λάτρευσε τον Δημιουργό. Όταν εξέπεσε του παραδείσου, δεν ξέχασε τον Θεό, πως θα μπορούσε άλλωστε να ξεχάσει την Αλήθεια. Αυτή την γνώση μετάδωσε και στους απογόνους του. Μετά την πτώση, η φαντασία, ως σχιζοφρενική κατάσταση, επισκίασε την λογική όσων ανθρώπων ο βίος δεν ήταν σύμφωνος με το θέλημα του Θεού και δια της φαντασίας οι δαίμονες πλάνησαν τους ανθρώπους, ώστε να ξεχάσουν τον δημιουργό και να λατρεύσουν την κτίση, παρά τον Κτίσαντα. Όλο, λοιπόν, αυτό το σκηνικό, το οποίο περιγράφει ο Pike ήταν αποτέλεσμα δαιμονικής επήρειας και όχι λογικής συλλογιστικής.

Η ψυχολογική βάση, λοιπόν, της ειδωλολατρίας είναι η σχιζοφρένεια. Η θρησκευτικότητα του ανθρώπου, η έμφυτη ροπή προς αναζήτηση και λατρεία του Πατέρα, χάνει το αντικείμενό της εξαιτίας της φαντασίας, διά της οποίας οι δαίμονες εξαπατούν τον άνθρωπο να πιστεύει ότι το κτίσμα και το όμοιο μ’ αυτόν είναι θεός. Από πού έλαβαν οι δαίμονες την ισχύ; Από την αποστασία, την απομάκρυνση από το θέλημα του θεού, από τον ανήθικο βίο του ανθρώπου. Και πως οδήγησαν τον άνθρωπο στην αποστασία; Διά του φόβου και του θανάτου. Πηγή της εξουσίας των δαιμόνων ήταν τα δεσμά που ο ίδιος ο άνθρωπος με την προτροπή τους χάλκευσε για την παράδοση της ελευθερίας του. Λεπτομερέστερη και αναλυτικότερη περιγραφή της ψυχοπαθολογίας που οδήγησε τον άνθρωπο από την λατρεία του Θεού στην ειδωλολατρία, μπορεί να βρει κάποιος στο πρώτο μέρος του έργου του Μεγάλου Αθανασίου, Κατά Ειδώλων (ΕΠΕ, τομ. 1 σσ. 72-111).

Τα δεσμά αυτά έσπασε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, δια του Σταυρού και της Αναστάσεως, καταλύοντας το κράτος του φόβου και του θανάτου. Με την γέννησή του, την ενσάρκωσή του, την αποκάλυψη στους ανθρώπους της γνώσεως του αληθινού, γνώση η οποία στα χρόνια της Παλαιάς Διαθήκης ήταν κτήμα μόνο του περιούσιου λαού και των προσήλυτων, με την γνώση του αληθινού Πατρός και του θελήματος Αυτού, ανακάλεσε τους ανθρώπους από την αποστασία και δια της μυστηριακής εντός της Εκκλησίας ζωής χάρισε και χαρίζει ζωή αιώνια. Ο Ιησούς Χριστός είναι ο Μεσσίας. Ελευθέρωσε τον άνθρωπο από την δουλεία των δαιμόνων και του πρόσφερε την ζωή. Ποιος από τους υποψήφιους Μεσσίες της Νέας Εποχής ή από τους προβαλλόμενους ως ηλιακούς Μεσσίες των υποτιθέμενων ηλιακών θρησκειών έκανε κάτι που να αξίζει έστω και την παραμικρή μνεία. Ούτε καν το όνομά τους δεν γνωρίζαμε πριν μερικά χρόνια. Ποιος ενδιαφέρονταν να μάθει ποιος ήταν ο Άττης ή ο Μίθρας ή ο Κρίσνα ή ο Surya. Δεν υπήρχε λόγος. Κι όμως οι Μασόνοι μέσω των προπαγανδιστικών οργάνων τους φρόντισαν να μας τους γνωρίσουν. Και με την προσβολή της χριστιανικής πίστεως γίνεται επιτυχέστερη προβολή της ειδωλολατρικής ανοησίας.

Γράφει, λοιπόν, ο Pike για όλους αυτούς:
«Ο Ήλιος είναι το αρχαίο σύμβολο της ζωοδότου και παραγωγικής δύναμης της Θεότητος. Για τους αρχαίους, το φως ήταν η αιτία της ζωής˙ και ο Θεός ήταν η πηγή από την οποία πήγαζε όλο το φως˙ η ουσία του Φωτός, η Αόρατη Φωτιά, αναπτύχθηκε ως Φλόγα φανερωμένη ως φως και λαμπρότητα. Ο ήλιος ήταν η φανέρωσή Του και ορατή εικόνα˙ και οι Σαβίνοι λατρεύοντας τον Θεό-Φως, φαίνεται ότι λάτρευαν τον Ήλιο, στον οποίο είδαν την εκδήλωση της Θεότητας.

Ο «Κύριος της Ζωής» ήταν η υπέρτατη Θεότητα, πάνω και από τα δύο, φανερωμένος και από τα δύο˙ Ο Ζευς, ο γιος του Κρόνου, γίνεται ο Βασιλέας των Θεών˙ ο Ώρος, γιος του Όσιρι και Ίσιδας, γίνεται ο Κύριος της Ζωής˙ ο Διόνυσος ή Βάκχος, όπως ο Μίθρας γίνεται ο πρωταίτιος του Φωτός της Ζωής και τη Αλήθειας» (Morals and Dogma, p. 13).

«Για τους αρχαίους αυτή η γη ήταν το κέντρο του σύμπαντος. Γι’ αυτούς δεν υπήρχαν άλλοι κόσμοι, όπου κατοικούσαν ζωντανά όντα, για να μοιραστούν την φροντίδα και την προσοχή της θεότητας. Γι’ αυτούς ο κόσμος ήταν μια μεγάλη πεδιάδα, με άγνωστα, ίσως ασύλληπτα όρια και ο Ήλιος, η Σελήνη και τ’ Άστρα ταξίδευαν πάνω του, για να τους δώσουν φως. Η λατρεία του Ήλιου έγινε η βάση όλων των θρησκειών της αρχαιότητας. Γι’ αυτούς, το φως και η θερμότητα ήταν μυστήρια, όπως ακόμη είναι πράγματι για μας. Καθώς ο Ήλιος ήταν η αιτία της ημέρας και η απουσία του της νύκτας˙ όπως ταξίδευε Βόρεια, ακολουθούσαν η άνοιξη και το καλοκαίρι˙ και όταν στρέφονταν Νότια, το φθινόπωρο και ο δριμύς χειμώνας, κρύο και μακρές σκοτεινές νύκτες κυριαρχούσαν στην γη. … Οι ευεργετικές του επιδράσεις έγιναν αιτία να ταυτιστεί με την Αρχή του Καλού˙ και ο Βράχμα των Ινδών, ο Μίθρας των Περσών, και οι Ατουμ, Άμμων, Ρα και Όσιρις των Αιγυπτίων, ο Βήλος των Χαλδαίων, ο Αδωνάι των Φοινίκων ο Άδωνις και ο Απόλλων των Ελλήνων, έγιναν προσωποποιήσεις του Ήλιου, της αναζωογονητικής Αρχής, εικόνα  της γονιμότητας, η οποία διαιωνίζει και ανανεώνει την ύπαρξη του κόσμου». (Morals and Dogma, p. 594).

«Ο Μίθρας ήταν ο Θεός-Ήλιος των Περσών˙ μυθολογείται ότι έχει γεννηθεί σε μια σπηλιά κατά το Χειμερινό Ηλιοστάσιο. Οι εορτές του γιορτάζονταν κατ’ αυτή την περίοδο, την στιγμή που ο ήλιος άρχιζε να στρέφεται προς Βορρά και ν’ αυξάνει η διάρκεια της ημέρας. Αυτή ήταν η μεγάλη γιορτή της Μαγικής θρησκείας. Το Ρωμαϊκό ημερολόγιο, που δημοσιεύθηκε την εποχή του Κωνσταντίνου, όταν την περίοδο αυτή η λατρεία ξεκίνησε να κερδίζει έδαφος στη Δύση, έφτιαξε την ημέρα της εορτής την 25η Δεκεμβρίου. Τα αγάλματα και οι εικόνες του επιγράφονταν, Deo-Soli invicto Mithra – στον ακατανίκητο Θεό-Ήλιο Μίθρα. Nomen invictum Sol Mithra… Soli Omnipotendi Mithra. Σ’ αυτόν προσφέρονταν χρυσό, λίβανο και σμύρνα. “Εσένα”, γράφει ο Μαρτιανός Καπέλλα, στους ύμνους του στον Ήλιο, “οι κάτοικοι του Νείλου σε λατρεύουν ως Σέραπη, και η Μέμφις σε λατρεύει ως τον Όσιρι˙ στους ιερούς τόπους της Περσίας εσύ είσαι ο Μίθρας, στην Φρυγία ο Άτης και η Λιβύη υποκλίνεται σε σένα ως Αμμών και η Βύβλος της Φοινίκης ως Άδωνη˙ κι έτσι όλος ο κόσμος σε λατρεύει υπό διαφορετικές ονομασίες» (Morals and Dogma, p. 594)

Εδώ, αναγκαζόμαστε από τις πολλές ανακρίβειες να προβάλλουμε ένσταση. Τους μύθους των αρχαίων παγανιστών για τους θεούς τους, δεν τους καθόρισαν οι αστρολόγοι. Τους έπλασαν οι ποιητές. Η Θεογονία και τα Ομηρικά Έπη (μάλιστα ο Pike παραφράζει την Ιλιάδα σε Ηλιάδα για να ταιριάζει με την θεωρία του)  είναι η πηγή της ελληνικής μυθολογίας. Η Zend- Avesta του Παρσισμού και οι Βέδες του Ινδουισμού και του Βουδισμού. Αυτά είναι ποιητικά κείμενα, δεν είναι Αλμανάκ. Οι ποιητές δεν έπλασαν τους μύθους τον θεών τους κοιτώντας τον ουρανό, αλλά κοιτάζοντας τα ανθρώπινα πάθη με σκοπό να τους καταστήσουν πρότυπα ηθικής ή ανηθικότητας, για να κυριολεκτούμε. Έτσι, οι θεοί τους είναι ψεύτες, επίορκοι, οργίλοι, μέθυσοι, φονιάδες, ανώμαλοι, ακρατείς και ότι άλλη διαστροφή μπορεί να σκεφτεί ο ανθρώπινος νους την έχουν. Και με τις πράξεις τους διδάσκουν τους πιστούς των. Σε τι, λοιπόν, μοιάζουν με τον ήλιο ή με ποιον τρόπο μπορούν να θεωρηθούν υποτυπώσεις του. Επειδή οι εορτές τους εντάσσονται στον ετήσιο κύκλο; Ε, και; Και η αγροτική ζωή, όπως και η κτηνοτροφική, οι οποίες καθόρισαν την τέλεση συγκεκριμένων εορτών, στον ίδιο ετήσιο κύκλο εντάσσονται χωρίς να έχουν σχέση με την αστρολογία. Αλλά η αστρολογία και η νέα φαεινή ευρηματικότητα της αστρο-θεολογίας, έχουν την σκοπιμότητά τους, την οποία θα ανακαλύψουμε στο τέλος, γι’ αυτό και προβάλλονται.

«Οι Γότθοι είχαν τρεις μεγάλες εορτές˙ η πιο μεγαλειώδης ήταν αυτή που ξεκινούσε με το Χειμερινό Ηλιοστάσιο, και εορτάζονταν προς τιμή του Θορ, του Πρίγκιπα της Εξουσίας του Αέρα. Όντας αυτή η μεγαλύτερη νύκτα του χρόνου, μετά από την οποία ο Ήλιος ξεκινά πορεία προς Βορρά, ήταν ανάμνηση της Δημιουργίας. Την ονόμασαν μητέρα-νύκτα, ως αυτή κατά την οποία έγινε η δημιουργία του κόσμου και του φωτός από το αρχέγονο σκότος. Αυτή ήταν η εορτή Yule, Juul, ή Yeolo, η οποία μετά έγινε Χριστούγεννα. Σε αυτή την εορτή γίνονταν οι μυήσεις. Ο Θωρ ήταν ο Ήλιος, ο Όσιρις των Αιγυπτίων και ο Κνεφ, ο Βήλος των Φοινίκων ή Βαάλ. Οι μυήσεις γίνονταν σε μεγάλες πολυδαίδαλες σπηλιές, που τελείωναν, όπως και όλες οι μιθραϊκές σπηλιές, σε ευρύχωρη κρύπτη, όπου ο υποψήφιος έρχονταν στο φως (σ.τ.μ εννοεί λάμβανε την μύηση)». (Morals and Dogma, p. 368).

«Οι Ιουδαίοι και οι πρώτοι Χριστιανοί συγγραφείς πρόσβλεπαν στην λατρεία του ήλιου και των στοιχείων με συγκριτιστική επιείκεια. Ο Ιουστίνος ο Μάρτυρας και ο Κλήμης Αλεξανδρείας παραδέχονταν ότι ο Θεός είχε ορίσει τα άστρα ως νόμιμα αντικείμενα ειδωλολατρικής λατρείας, με σκοπό να διατηρήσει σε όλο τον κόσμο κάποιες ανεκτές πεποιθήσεις φυσικής θρησκείας. Έμοιαζε ένα ενδιάμεσο στάδιο μεταξύ Παγανισμού και Χριστιανισμού˙ και μ’ αυτό σχετίστηκαν κάποια συγκεκριμένα εμβλήματα και διατάξεις. Η έλευση του Χριστού αναγγέλθηκε με Αστέρι από την Ανατολή˙ και η γέννησή του γιορτάστηκε την μικρότερη ημέρα του Ιουλιανού Ημερολογίου, την ημέρα που, κατά τις φυσικές εορτές εις ανάμνηση στην Περσία και την Αίγυπτο, ο Μίθρας και ο Όσιρης είχαν μόλις ιδρυθεί». (Morals and Dogma, p. 511).

Εδώ η ένσταση είναι ότι ο άγιος Ιουστίνος ο Μάρτυρας και ο Κλήμης Αλεξανδρείας, μίλησαν για τον σπερματικό λόγο, την φυσική θεολογία, δια της οποίας ο άνθρωπος παρατηρώντας την κτίση, θα μπορούσε να κατανοήσει τον Κτίστη. Δεν μίλησαν για φυσική θρησκεία.

Υπάρχει μια συγκεκριμένη σειρά στην παρουσίαση των αποσπασμάτων από τα έργα του Pike. Αρχικά εκτίθεται η άποψη ότι οι αρχαίες θρησκείες ήταν ηλιακές, κατονομάζονται ηλιακές θεότητες, στην συνέχεια γίνεται σύνδεση των μύθων των θεοτήτων αυτών με αστρολογικά στοιχεία και τέλος προβάλλονται και τα Χριστούγεννα ως μια τέτοια ηλιακή εορτή. Βέβαια, μέσα στα έργα του η παραπάνω ανάλυση είναι εξαντλητική κι εδώ δίνουμε ένα μικρό μόνο δείγμα, με μόνο σκοπό να δείξουμε ότι οι παραπάνω ιδέες είναι μασονικής προέλευσης, είναι πεποιθήσεις των Μασόνων. Το παρακάτω απόσπασμα δείχνει την αιρετική τους προέλευση.

«Σε όλες τις εξηγήσεις που δίνονται από τον Μακρόβιο για τους Ιερούς Μύθους σχετικά με τον Ήλιο, που λατρεύεται με το όνομα του Όσιρη, του Ώρου, του Άδωνη, του Άτη, του Βάκχου κ.τ.λ. βλέπουμε αμετάβλητα ότι αναφέρονται στην θεωρία των δύο Αρχών, Φως και Σκότος, και την επικράτηση που κερδίζει η μια επί της άλλης». (Morals and Dogma, p. 405).

Πρόκειται, δηλαδή, για μανιχαϊκής χροιάς πεποιθήσεις και αυτό είναι επόμενο, εφόσον και η ίδια η Μασονία είναι ένα νέο-μανιχαϊκό θρησκευτικό σύστημα. Αλλά όπως είδαμε στην σχετική μελέτη για τον Μανιχαϊσμό, τρία ήταν τα βασικά θρησκευτικά παρακλάδια του μεσαιωνικού Μανιχαϊσμού (Καθαρισμού). Από ποιο παρακλάδι προέκυψε η Μασονία; Αυτό ακόμη δεν προλάβαμε στην εκεί μελέτη να το διαπιστώσουμε, διότι συνεχίζεται, οπότε θα προσπαθήσουμε μέσα από τα ίδια τα κείμενα, να δούμε ποιο μανιχαϊκό παρακλάδι είναι υπεύθυνο γι’ αυτές τις ιδέες και που αποσκοπεί.

Για να το διαπιστώσουμε θα σταθούμε σε μια αντίφαση, μια ασυμφωνία στην μασονική διδασκαλία του Pike, η οποία θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη από το μη εξειδικευμένο μάτι. Γράφει ο Albert Pike:

«Ο Μίθρας ήταν ο Θεός-Ήλιος, κι έγινε το αντικείμενο ειδικής λατρείας που επισκίασε ακόμη και τον ίδιο τον Ορμίσδα (Αχούρα-Μάζντα)» (Morals and Dogma, p. 257).

Το ότι ο Μίθρας είναι ο ηλιακή θεότητα (στην πραγματικότητα δεν ήταν αλλά ο σκοπός μας δεν είναι να αναιρέσουμε αυτό), το επαναλαμβάνει πολλές φορές στο συγκεκριμένο βιβλίο. Στο Indo-Aryan Deities εξετάζοντας τις διαφορετικές αναφορές της Zend-Avesta στον ήλιο και τον Μίθρα καταλήγει στο αντίθετο συμπέρασμα και αρνείται ότι ο Μίθρας είναι ηλιακή θεότητα:

«Πως είναι λοιπόν, ο ήλιος; Μου φαίνεται ότι όπως έχουν τα πράγματα, ο Μίθρας ήταν το Πρωινό Άστρο, που υψώνονταν από τα ανατολικά Ιμαλάια πριν από τον ήλιο, πριν την αυγή και λατρεύονταν από πρίγκιπες και πολεμιστές, νωρίς την αυγή» (Indo- Aryan Deities, p. 385).

«Όντας αρχικά το Πρωινό Αστέρι ο ίδιος, ο Μίθρας έγινε αργότερα, πριν συντεθούν αυτοί οι στίχοι (σ.τ.μ. εννοεί κάποιους στίχους από την Zend-Avesta που αναφέρονται στον Μίθρα), η ιδανική και πνευματική οντότητα, ο αόρατος αρχάγγελος, η ψυχή του πλανήτη, ο οποίος έγινε γι’ αυτόν κάτι σαν σώμα. Και η έννοια του στίχου φαίνεται ξεκάθαρα ότι είναι, ότι αυτός, ο μεγαλύτερος των αστέρων και των πλανητών, όταν υψώνονταν πριν την αυγή, αναγγέλλοντας τον ερχομό της ημέρας, ξυπνώντας και εμψυχώνοντας τους ανθρώπους, εμφάνιζε τον εαυτό του σε σχήμα και μορφή όπως η ορατή λάμψη, λάμποντας όπως νομίζονταν και η σελήνη, με δικό του και όχι δανεικό φώς» (Indo- Aryan Deities, p. 389).

Ποιος είναι, τέλος πάντων, το Πρωινό Αστέρι, η ιδανική και πνευματική οντότητα, ο αόρατος άγγελος, τον οποίο με τόσο θαυμασμό προτείνει ο Pike ως αντικείμενο της ηλιακής λατρείας; Μα φυσικά ο Εωσφόρος:

«Τίποτα δεν θα μπορούσε να δείξει καλύτερα, από αυτόν το στίχο, ότι η λατρεία, την οποία τα αρχαία έθνη είχαν για το Πρωινό Αστέρι, τον Λούσιφερ, τον γιο του Πρωινού, ή την Αυγή – τον Έσπερο, το πιο όμορφο άστρο των ουρανών, που εμφανίζεται ως πρόδρομος της Ηώς το πρωί και ξανά φαίνεται στο πλάι της το απόγευμα. Ο ελληνικός Εωσφόρος, ο λατινικός Λούσιφερ, αυτός που φέρνει το φως, που είναι Φώσφορος, γιος του Αστραίου και της Ηώς, η αστροφεγγιά της Αυγής». (Indo- Aryan Deities, p. 274).

Ιδού, λοιπόν, που αποκαλύπτεται η εωσφορική ταυτότητα της προτεινόμενης ηλιακής λατρείας, με την οποία προσπαθούν οι θαυμαστές της να συνδέσουν τα Χριστούγεννα και να παρουσιάσουν τον Χριστό, ως άλλη μία ηλιακή θεότητα. Όχι γιατί είναι αλήθεια, αλλά απευθυνόμενοι στην αγνωσία του κόσμου, διαδίδουν τις μασονικές αντιλήψεις για να πείσουν ότι η αρχαία θρησκεία είναι ο Εωσφορισμός. Και ναι μεν στον αρχαίο κόσμο, δια της λατρείας των ειδώλων οι δαίμονες λάμβαναν την προσκύνηση, αλλά τότε ο κόσμος δεν γνώριζε τι ήταν αυτοί πραγματικά, δεν γνώριζε ποιος είναι ο Εωσφόρος, μέχρι την αποκάλυψη της Αλήθειας, μέχρι να έρθει ο Χριστός στον κόσμο και να γνωρίσει ο κόσμος δι’ αυτού τον αληθινό Θεό. Τώρα, όμως, που έχει γίνει γνωστό ποιος είναι ο Θεός, ποιος είναι ο Εωσφόρος και τι προσφέρει ο καθένας, η προσπάθεια επικεντρώνεται στην άμβλυνση του χριστιανικού αισθητηρίου, διά της αμφιβολίας που γεννάται από το ψεύδος στις αδύναμες ψυχές, ώστε να ετοιμαστεί το έδαφος για τον ερχομό του Αντιχρίστου και η αποδοχή του από τους ανθρώπους. Τον θαυμασμό που έχουν οι ανόητοι για τον Εωσφόρο μπορεί να τον δει κάποιος στο παρακάτω απόσπασμα:

«Το Εωθινό Αστέρι, μεγάλο και λαμπρό στην καθαρή και αγνή ατμόσφαιρα, ανήγγειλε στους πιστούς ότι το σκοτάδι επρόκειτο να φύγει οδηγούμενο μακριά, και ρίχνοντας μακρές γραμμές φωτός στα τρεμάμενα ύδατα και το γρασίδι με την λαμπυρίζουσα δροσιά, έμοιαζε στην φαντασία τους να κατεβαίνει και να παρίσταται, από αυτό το φως, στην θυσία που περίμενε το πρώτο ερυθρίασμα της Χρυσής Αυγής: και από το στήθος της λίμνης ή τα βαθειά ύδατα του χειμάρρου, η ίδια η σφαίρα χαμογελούσε σε αυτούς που έμοιαζαν να είναι οι αγαπημένοι της. Το Εσπερινό Αστέρι παρέμενε μετά την Δύση του ηλίου, για να καθυστερεί τον ερχομό του σκότους, κι έμοιαζε να υπόσχεται προστασία στους πιστούς. Πάντα στην ώρα του επέστρεφε σ’ αυτόν που παρακολουθούσε και περίμενε να εμφανιστούν, αδύνατον να εξαπατήσουν και η ανθρώπινη αλήθεια δεν ήταν τίποτε άλλο, παρά η ομοιότητα της πιστότητάς τους. Η ηρεμία τους, η σοβαρή μεγαλοπρέπειά τους και η παντοτινά καλοπροαίρετη φροντίδα τους, με την οποία προσβλέπουν στους ανθρώπους και τις υποθέσεις τους, έδωσαν την ιδέα της εξουσίας, της αυτοπεποίθησης, της απροκατάληπτης αμεροληψίας, της καλοσύνης και της προστασίας και για τους ατυχείς της σοβαρής συμπάθειας και συμπόνοιας.

Κι εμείς, οι απόγονοί τους, ακόμη αγαπάμε αυτούς τους απόμακρους ουρανοδρόμους του ανεξιχνίαστου βάθους του στερεώματος και προσμένουμε αδημονώντας και καλωσορίζουμε τον ερχομό τους. Γι’ αυτόν, ο οποίος ξυπνώντας πριν την αυγή, προσμένει στις αχανείς πεδιάδες τον ερχομό του, ή στον ωκεανό μετρά τις ώρες που περνούν ακούραστα, με την αργή πρόοδο των τριών λαμπρών Βασιλέων του Ωρίωνα, τίποτα δεν δίνει μεγαλύτερη ανάπαυση και ζωντάνια, όσο ο ερχομός του Εωσφόρου επάνω από τον μακρινό ορίζοντα της στεριάς ή της θάλασσας με την υπόσχεση του ένδοξου ερχομού της αυγής και την ανανέωση της ζωής του κόσμου. Διότι το σκοτάδι είναι θάνατος και σιωπή και λήθη, και το Φως είναι η ζωή των ανθρώπων, με την πιο κυριολεκτική και συγκρατημένη αίσθηση των λόγων» (Indo- Aryan Deities, p. 501).

Η διαστροφή, όσο και να προσπαθεί να καλυφθεί στην καλλιέπεια, παραμένει διαστροφή. Να, λοιπόν, πως με όμορφα λόγια, φανταστικές εικόνες και ψεύτικες υποσχέσεις, γίνεται προσπάθεια να εγκαταλείψει ο άνθρωπος τον Δημιουργό και να αγαπήσει, να λατρέψει το δημιούργημα.  Η φυσική ροπή του νου να κατευθύνεται προς τον Δημιουργό, διά του θαυμασμού της δημιουργίας και τανάπαλιν η διαστροφή της λατρείας του κτίσματος που προτείνεται στο παραπάνω κείμενο του Pike γίνεται φανερή, όταν παραβάλλεται με το κάτωθι απόσπασμα από τον λόγο Κατά Ειδώλων, του Μεγάλου Αθανασίου:

«Διότι ποιος βλέπων την ουράνιον σφαίραν και την τροχιάν του ηλίου και της σελήνης και τας θέσεις και περιφοράς των άλλων αστέρων, ενώ είνε αντίθετοι και διαφορετικαί, εν τούτοις να διατηρούν όλαι μαζί την τάξιν και εντός της διαφοράς, δεν σκέπτεται ότι άλλος είνε ο δημιουργός αυτός που τα ρυθμίζει και δεν ρυθμίζουν αυτά τον εαυτόν τους; Ποιος δε βλέπων να ανατέλλη ο ήλιος την ημέραν και την νύκτα να εμφανίζεται η σελήνη και να ελαττούται και να γεμίζη, χωρίς να μεταβάλλεται ο αριθμός των ημερών που οπωσδήποτε είναι καθωρισμένος, και τα άστρα άλλα μεν να διατρέχουν τον ουράνιον θόλον και να αλλάζουν κατά διαφόρους τρόπους τροχιάς, άλλα δε να κινούνται επί της ιδίας τροχιάς, δεν θα εννοήση ότι οπωσδήποτε υπάρχει ο δημιουργός που τα κυβερνά;» (μετ. Στέργιου Σάκκου, ΕΠΕ, τ. 1 σελ. 189 – διατηρείται η ορθογραφία).

Ιδού λόγος σώφρονος και καθαρού νου, απαλλαγμένος από ρεμβασμούς, λογοτεχνικές φιοριτούρες, υποβολές, ρομαντικές αναπαραστάσεις, μεγαλαυχίες. Ιδού λόγος που επιβεβαιώνει το όνομά του ως προϊόν λογικής σκέψης. Ιδού λόγος που αποδεικνύει ότι τα Χριστούγεννα δεν έχουν καμιά σχέση με τα Μιθρούγεννα, διότι τα τελευταία, όχι μόνο ιστορικό γεγονός δεν είναι, αντίθετα είναι κατασκεύασμα νου που δεν σκέφτεται αλλά φαντάζεται. Ιδού η αναίρεση της αστρο-θεολογίας από την φυσική θεολογία.

Εδώ, θυμόμαστε τον λόγο του προφητάνακτα Δαβίδ: «Ἐπί τόν νῶτόν μου ἐτέκταινον οἱ ἁμαρτωλοί» (Ψαλμ. ΡΚΗ’.3). Ίσως γι’ αυτό να λέγονται Τέκτονες. Με τα όργανά τους, τα μέσα μαζικής αποπλάνησης, έντυπα και ηλεκτρονικά, υφαίνουν την πλεκτάνη για να παγιδέψουν, αν μπορέσουν, και τους εκλεκτούς. Οι Χριστιανοί ψάλουμε στο Απολυτίκιο των Χριστουγέννων

Ἡ Γέννησίς σου Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ τό φῶς τό τῆς γνώσεως.
Οδηγούμενοι από αυτό, το Aληθινό Φως, πορευόμεθα, και δεν έχουμε ανάγκη από κανέναν «Εωσφόρο», ούτε από τα «πεφωτισμένα» όργανά του να μας διαφωτίσουν.