Πρέπει να μάθουμε, να προσευχόμεθα! Όχι να διαβάζουμε. Να προσευχόμεθα!

Πρέπει να προσευχόμεθα με απλότητα και φυσικότητα. Σαν να κουβεντιάζουμε. Να μην αφήνουμε ποτέ την ανάγνωσή μας να καταντάει μηχανική. Αυτό επιτυγχάνεται μόνο με δουλειά.

Πολλή δουλειά. Συνεχής και αδιάκοπη δουλειά. Επίμονη δουλειά. Δουλειά επάνω στον εαυτό μας.

Και να παρακαλούμε: «Διδαξε με, Κυριε, να προσεύχομαι. Δεν ξέρω να προσεύχομαι». Αυτός ο στεναγμός, αυτός ο λυγμός, πρέπει να βγαίνει χρόνια από το στόμα μας.

Και ο Κυριος θα μας επισκεφθεί.

Θα έλθει ξαφνικά. Θα διανοιγεί ο νους μας. Και θα μας αποκαλύψει το μυστικό: πως πρέπει να προσευχόμεθα, και τι είναι η προσευχή.

Μερικές φορές αυτό το μυστικό μας αποκαλύπτεται μέσα στη λειτουργία, όταν κοινωνούμε των αγίων μυστηρίων. Και άλλοτε στο σπίτι μας. Μας αποκαλύπτεται μετά από συνεχή και επίμονο στεναγμό:

«Μαθε με, Κυριε, να προσεύχομαι! Διδαξε με να προσεύχομαι! Μονο να διαβάζω ξέρω. Να προσεύχομαι, δεν ξέρω!»

Και ο Κυριος θα μας διδάξει, και τι είναι η προσευχή και πως πρέπει να προσευχόμεθα.

Μα τότε θα χρειαστεί, εσύ να φύλαξεις πια τον εαυτό σου από κάθε θανάσιμη αμαρτία και κάθε απροσεξία… και να παρακαλείς, να μην σου ξαναπάρει ο Θεός το χάρισμα, το μεγάλο αυτό απόκτημα, αυτόν τον αγιασμό της καρδιάς και του νου.

Στάρετς Ζαχαρίας

Πηγή:iliaxtida.wordpress.com